NEMEA HISTORY: Η Νεμέα ως ερώτημα ~ γρίφος σε τηλεπαιχνίδια καναλιών πανελλήνιας εμβέλειας (STAR ~ ALPHA)

ΤΕΛΗΣ Γ. ΚΑΛΛΗΣ: Πριν από λίγο καιρό κατά την διάρκεια δύο τηλεπαιχνιδιών με μεγάλη ακροαματικότητα , το ένα στο STAR (19-11-2017) με ονομασία “Money Drop” και το άλλο στον ALPHA (28-11-2017) με ονομασία “Slam” είχα την ευχάριστη έκπληξη να ακούσω τα ερωτήματα που έθεταν οι τηλεπαρουσιάστριες Βίκυ Σταυροπούλου και Ελένη Τσολάκη και αφορούσαν την αγαπημένη μας πόλη, Νεμέα.

Ακόμη και έμμεσα, η προβολή μιας περιοχής με ιστορία αιώνων είναι ένα ευχάριστο γεγονός που μας γεμίζει υπερηφάνεια για τη γενέθλια γη μας.

Τα βίντεο πάρθηκαν από τις σελίδες των τηλεοπτικών σταθμών και δεν τα χρησιμοποιούμε για κερδοσκοπικούς λόγους αλλά μόνο για την προβολή της περιοχής της Νεμέας.

NEMEA HISTORY ~ Τέλης Καλλής: Καλά Χριστούγεννα θείε Αλέκο

Καλά Χριστούγεννα θείε Αλέκο

  Όταν έρχεται εκείνη η στιγμή που το αντίο, μπορεί να είναι ποτέ ξανά … όταν ο χρόνος παίζει περίεργα παιχνίδια, της λήθης και της αληθείας … όταν θέλω να πω μείνε για λίγο ακόμα, και ξέρω πως αυτό είναι αδύνατον … όταν το «όταν», θα ήθελα να είναι «αν θα» … όταν αυτό που ξέρω, είναι αυτό που δεν θα δεχτώ ποτέ ως αιτία δημιουργίας ζωής μέσα από μια απώλεια … έστω ως ψευδαίσθηση επιβολής πάνω σε μια λειψή πλέον καθημερινότητα που επιβεβαιώνει επιδεικτικά, την απουσία όλων αυτών που αγάπησα και δεν είναι πια εδώ, τότε ίσως αποκτήσω συνείδηση του χρόνου … του χαμένου χρόνου, του μάταιου, επιπόλαιου και ανακριβή με τα όσα αισθάνομαι, τα όσα αναπολώ κάτω από μια σκιά θανάτου, ανάμεσα στα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια, τις θολές φιγούρες πίσω από ένα τζάμι, και τις μαυρόασπρες φωτογραφίες από τα ναυτικά ταξίδια του θείου Αλέκου.

Τρέχει ο χρόνος με διαβολεμένη ταχύτητα, θες να πεις στάσου … στάσου για λίγο, μόνο για ένα λεπτό ανάμεσα στα καλώδια και τα σωληνάκια που δίνουν ζωή στο λευκό κελί του νοσοκομείου … χάνεσαι στις σκιές που έντεχνα η μνήμη αφήνει να περάσεις στην ασφάλεια του χθες καθώς τρίζουν τα ξύλινα σκαλοπάτια του παλιού σπιτιού … «πατέρα θ’ αργήσω να έρθω … κοιμηθείτε εσείς … πάω μέχρι το Μίμη» … κι η ώρα γίνεται ένα με τη σιωπή … το κύμα τεράστιο όσο τα όνειρα εκείνες τις μέρες στα παιδικά Χριστούγεννα του ’70.

  Το ρολόι και ο μονότονος χτύπος του στο πλίθινο δωμάτιο, το τσαγερό, ένα φωτάκι νυχτός λίγο πιο πέρα, στη γωνιά το καντηλάκι, και μια φλόγα μικρή να φωτίζει τα πρόσωπα των Αγίων στο εικονοστάσι.

Όλα ξεκίνησαν σαν ένα παραμύθι τέλη του ’60, μ’ ένα βασιλικό αμάξι όπως έλεγε το παιδικό τραγούδι, έξω από ένα επαρχιακό εστιατόριο, να περιμένει καρτερικά να ταξιδέψει σε άγνωστα μέρη δύο νέους, τον Αλέκο και την Ελευθερία. Στα μάτια τους γραμμένο με φως και αστερόσκονη μια αγάπη χωρίς όρια βγαλμένη από ποίημα του Καββαδία «… την εσκεφτόμουν πολλές φορές στα φορτηγά, ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου, και μια φωτογραφία της στη πλώρη για με ήταν όαση …».

Από το βάθος των χρόνων έρχεται μια μελωδία απόκοσμη, νοσταλγική, που ημερώνει το θυμό και τη θλίψη για το απρόσμενο ταξίδι, με στίχους που έχουν τη δύναμη να περιγράψουν τον πόνο «φως μου ακριβό να μη σπαταληθείς» …

Χρόνια ατελείωτα σε μια απέραντη θάλασσα που λες και είχε στοιχειώσει το χρόνο, που λες και αρνιόταν πεισματικά να δώσει λιμάνι στις προσδοκίες και τα όνειρα μιας οικογένειας, χρόνια ατελείωτα στα βουρκωμένα μάτια μιας μάνας που ανέμενε με αγωνία το γράμμα, την ελπίδα της επιστροφής, την ελπίδα μιας αγκαλιάς που θα χανόταν μέσα της, χρόνια ατελείωτα να βρίσκει καταφύγιο η αγάπη στα χωρίς όρια σύνορα, στο αέναον πάθος, στο λόγο και το ά-λογον μιας περιπέτειας που λες και δεν είχε τελειωμό.

  Σπάνιοι δίσκοι από την Λατινική Αμερική, μπιμπελό από την Ιαπωνία, παιχνίδια απ’ όλα τα μέρη του κόσμου για τ’ αγαπημένα ανιψάκια, δώρα ιδιαίτερα για όλους, για να εισπράξει ως ανταμοιβή τη χαρά των άλλων, το φως στα πρόσωπά τους, σαν ένας μυθικός βασιλιάς πάνω στο θρόνο του, δίκαιος, απέραντα δοτικός, άλλοτε κοινωνικός και άλλοτε μοναχικός, μ’ ένα παράπονο μικρού παιδιού, να σβήνει τη στενοχώρια του σ’ ένα τσιγάρο, που λες και δεν έσβηνε ποτέ, με τη συνοδεία ενός καφέ, συνήθειες αχώριστες από τα πολύχρονα ταξίδια του στη θάλασσα, ταξίδια του ονείρου αποτυπωμένα σε αμέτρητες μαυρόασπρες φωτογραφίες από μέρη ξωτικά, εκεί όπου όλα αποκτούν αίγλη, μυστήριο, εκεί όπου τα «γιατί» χάνονται στη θολή γραμμή των οριζόντων, ανάμεσα σε σκόρπιες σελίδες πάνω σ’ ένα ναυτικό χαρτί δίπλα στα ακουστικά του ασυρμάτου, εκεί όπου η σιωπή γίνεται ο επιστήθιος φίλος μιας ζωής.

Σκόρπιες σελίδες, σκόρπιες μνήμες σαν τ’ άσπρα περιστέρια σ’ έναν σκοτεινό ουρανό. Σκόρπιες σελίδες, σκόρπιες μνήμες δίπλα στο δέντρο με τα πολύχρωμα στολίδια, τα πολύχρωμα φωτάκια όπως εκείνα τα Χριστούγεννα του ’70 που ήρθες με μια αγκαλιά τεράστια και μια μικρή έκπληξη (όπως το συνήθιζες πάντα), που φάνταζε στα παιδικά μας μάτια, σαν να ‘τανε ο κόσμος όλος μέσα στα δυο σου χέρια, μαζί μ’ ένα διάχυτο φως, απ’ τη δική σου λάμψη, φως που έκανε τα όνειρά μας παραμυθένια σαν τα δικά σου ταξίδια σ’ έναν ολόκληρο πλανήτη που έμοιαζε τόσο μικρός όταν τα περιέγραφες, μ’ ένα διάχυτο φως που τώρα πια βρίσκεται σ’ έναν απέραντο ουρανό και ταξιδεύει πάνω σ’ ένα μικρό αστεράκι φωτίζοντας κάτι που θ’ ανήκει πάντα σε μας σαν δώρο για σένα … ένα δάκρυ … να ‘σαι καλά όπου κι αν είσαι … καλά Χριστούγεννα θείε Αλέκο …

Αριστοτέλης Γ. Καλλής

Επ. Πρ. Εμπορικού Συλλόγου Νεμέας

Πτ. Πολιτ. Τμήματος Νομικής Σχολής Αθηνών

Nemeahistory.bloqspot.com

Υ.Γ. Ο Αλέξανδρος Αρ. Καλλής υπήρξε ασυρματιστής του Εμπορικού Ναυτικού και έκλεισε την καριέρα του ως καθηγητής στις σχολές Ασπροπύργου. Έφυγε για το τελευταίο του ταξίδι το Γενάρη του 2017.

Star Channel. Χαραλαμπος Κουρελης. Ο τελευταίος Νεμεάτης πολεμιστής του 1940, 104 χρονών.

28 οκτ.2017....ο καλος δημοσιογραφος και φιλος Γιαννης Σωτηροπουλος πρόβαλλε στο καναλι Star σε πανελληνία μεταδοση ενα μικρο μερος απο την συνεντευξη που μου ειχε παραχωρήσει ο Νεμεατης ηρωας και αγαπημενος μου φιλος Χαραλαμπος Κουρελης 104 χρονων σημερα....................τελης καλλης

Για να δείτε το βίντεο κάντε κλικ εδώ.

ΝΕΜΕΑ: Το οδοιπορικό της ντροπής

Ο Λέων της Νεμέας μέσα από ένα παλιό αναγνωστικό του 1904.

"Κοριτσάκι στη Νεμέα"

Όταν η ζωή καταγράφεται ως τραγωδία. ...ένα συγκλονιστικό τραγούδι για ένα κοριτσάκι απ την Νεμέα...

Σύνθεση-ενορχήστρωση Στέλλα Κυπραίου και ποίηση Αγαθή Δημητρούκα από το "Παράξενο φορτίο" που κυκλοφόρησε το 1988 από το Σείριο του Μάνου Χατζιδάκι. Τραγουδά ο Γιάννης Θωμόπουλος, κατασκευή βίντεο Στ. Κυπραίου.

Ο τελευταίος Νεμεάτης πολεμιστής, ήρωας του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940, σήμερα 104 χρονών.

Ο Α. Γ. Καλλής επ Πρόεδρος του Εμπορικού Συλ. Νεμέας συναντά τον τελευταίο Νεμεάτη πολεμιστή του Αλβανικού μετώπου, Χαράλαμπο Κουρελή, 101 χρονών, που η πολιτεία αξιολόγησε τις ηρωικές του πράξεις με το ποσό των 342,60€, ενώ στον κο Πάγκαλο που συνδέθηκε με τη μαύρη σελίδα των Ιμίων δίνει 1800€. ΑΙΣΧΟΣ ~ ΑΙΣΧΟΣ Στοιχεία για το βίντεο: Εικονολήπτης – φωτογραφία: Μάριος Καραναστάσης Έρευνα - παρουσίαση: Α. Γ. Καλλής Μοντάζ: Χρήστος Γαστουνιώτης

 

Όταν ο Βέγγος “συνάντησε” το Λιοντάρι της Νεμέας.

Στην κινηματογραφική ταινία του 1964 “Ο καταφερτζής” σε σκηνοθεσία Κώστα Στράντζαλη και σενάριο του Νίκου Τσιφόρου, ο μεγάλος μας ηθοποιός Θανάσης Βέγγος σε ρόλο ξεναγού περιγράφει εν τάχει με μοναδικό τρόπο σε ένα ζευγάρι Ελλήνων εξ Αμερικής, τη Νεμέα μπερδεύοντας το λέοντα με τις Στυμφαλίδες Όρνιθες (για την ακρίβεια λέει τα εξής: “Εδώ δεξιά καθώς βλέπουμε είναι η Νεμέα... Θα έχετε ακούσει... Που ζούσαν οι Στυμφαλίδες Όρνιθες του Αριστοφάνους...”).

Ακόμη όμως και έτσι η Νεμέα από την Πένα του Νίκου Τσιφόρου και την ερμηνεία του Θανάση Βέγγου κλείνει το μάτι στη μεγάλη οθόνη καθώς τα φώτα χαμηλώνουν κι ένας μαγικός κόσμος ισορροπεί ανάμεσα στο μύθο και την πραγματικότητα... τέλης καλλής.

Εμπορικός Σύλλογος Νεμέας, 1903

Μια σπάνια φωτογραφία του μεγάλου φωτογράφου Μπουασονα ήρθε στα χεριά μου όταν κάναμε τις εκθέσεις φωτογραφίας σταλμένη από τον βραβευμένο Νεμεάτη παραγωγό μόνιμο συνεργάτη του σκηνοθέτη Αγγελόπουλου, Κώστα Λαμπρόπουλο που την βρήκε όλως τυχαίως σε δημοπρασία στην Γαλλία ...αφού την έβαλα σε περίοπτη θέση τότε στην έκθεση φωτογραφίας του Εμπορικού Συλλόγου Νεμέας στο παλαιό καφενείο του Πεππα την γνώρισε και το Νεμεατικο κοινό. ..αυτά τα φωτογραφικά διαμάντια θα εκθέσω εκ νέου στην παρούσα σελίδα με περισσότερα βεβαίως ιστορικά στοιχειά.......τέλης καλλής.

Τέλης Καλλής: Άι στο διά-λογο κύριε Σόιμπλε

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. 
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις. 
     (Περιμένοντας τους Bαρβάρους) Κ. Π. Καβάφης

Η συμβολή της Νεμέας στην "Επιχείρηση Νίκη" με κυβερνήτη τον άσσο των αιθέρων Νίκο Αδαμόπουλο.

<<Επιχείρηση Νίκη>>...μια από τις πιο παράτολμες επιχειρήσεις στην πολεμική αεροπορική ιστορια. Αποστολη ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ.......Εκτέλεση αποστολής 21 Ιουλίου 1974 κατά την διάρκεια της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο ....Σε ένα από τα 15 αεροσκάφη της αποστολής το ΝΙΚΗ-12 ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ είναι ο Νεμεάτης άσσος των αιθέρων ο ηρωικός ΝΙΚΟΣ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ....εδώ και δυο χρόνια συγκεντρώνω στοιχειά γι αυτήν την ηρωική επιχείρηση αυτοκτονίας, για ένα ντοκιμαντέρ όπου θα μιλήσουν και άλλες ιστορικές μορφές - προσωπικοτητες της αεροπορίας [Γ.ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ-Γ.ΚΟΡΑΚΑΣ] με καταγωγή από την Νεμέα. Επίσης   είναι σε εξέλιξη μια δίχρονη παράλληλη εργασία που γράφω για τους Νεμεάτες Αεροπόρους που είναι πραγματικά πολλοί και σπουδαίοι. Το αεροπλάνο που κυβερνήτης του υπήρξε ο δικός μας Νεμεάτης - ήρωας Νίκος Αδαμόπουλος ήταν μεταγωγικό αεροσκάφος τύπου ΝORATLAS σαν αυτό που ακολουθεί στο αντίστοιχο φιλμ.................ένα μεγάλο ευχαριστώ από όλους μας στον ηρωικό Νεμεάτη αεροπόρο Νίκο Αδαμόπουλο,για την μεγάλη του προσφορά στη χωρά μας.......................................................τελης καλλης.

Οι καταστροφικές παρεμβάσεις σε ένα μνημείο – σύμβολο του Δήμου Νεμέας

Πριν από ένα χρόνο (14 Αυγούστου 2016) επισκεπτόμενοι το σύμβολο και κόσμημα της περιοχής μας, την Παναγία του Βράχου (την «Ακρόπολη» της σύγχρονης Νεμέας), αισθανθήκαμε πως αποκαταστάθηκε πλήρως ένα κομμάτι της ιστορίας, του πολιτισμού και της Ελληνορθόδοξης παράδοσής μας.

Το έργο «Αποκατάσταση – Αναστήλωση Ιεράς Μονής Βράχου Νεμέας Δήμου Νεμέας ν. Κορινθίας» με προϋπολογισμό 575.000 ευρώ, εντάχθηκε στο επιχειρησιακό πρόγραμμα «Δυτικής Ελλάδας / Πελοποννήσου / Ιονίων Νήσων 2007 – 2013» και πραγματοποιήθηκε με αυτεπιστασία από την πρώην 25^η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων και την Εφορεία Αρχαιοτήτων Κορινθίας.

Μετά από ένα χρόνο όμως, αυτό που αντικρίσαμε στην καθιερωμένη επίσκεψή μας στις 14 Αυγούστου 2017, ήταν πραγματικά ένα σοκαριστικό και αποτρόπαιο θέαμα που υποβάθμιζε αισθητικά την όλη προσπάθεια αποκατάστασης του μνημείου από την Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι αμείλικτο. Ποιος και με ποια δικαιοδοσία προέβη σ’ αυτές τις παρεμβάσεις (λαμαρίνες, τσιμέντα, κοπή νέων κιγκλιδωμάτων κ.λ.π.) τη στιγμή που υπάρχει ένα πρωτόκολλο λειτουργίας του μνημείου, που απαγορεύει ρητά την κάθε εργασία που αλλοιώνει την αρχιτεκτονική του χώρου μετά την αναστήλωσή του;

Τα μνημεία της περιοχής μας, του νομού μας, της χώρας μας (ανεξάρτητα αν κάποιοι προσπαθούν να τα οικειοποιηθούν, όχι από κακή πρόθεση αλλά πολλές φορές από υπερβάλλοντα ζήλο) είτε αρχαία, είτε Βυζαντινά, είτε νεότερα, δεν μας ανήκουν, τους ανήκουμε (ευτυχώς) «νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων».

Το κείμενο αυτό λοιπόν, δεν είναι τίποτε άλλο από μια εκπομπή SOS προς πάσα κατεύθυνση (υπευθύνων και μη) μιας και ζούμε σε μια εποχή όπου όλα αμφισβητούνται και ανατρέπονται (βάση υποδείξεων εξωγενών οικονομικών παραγόντων) σε μια Ελλάδα που εδώ και 7 χρόνια τελεί υπό κατοχή ως αποικία χρέους, σε μια Ελλάδα που το μόνο που ακόμη θυμίζει και αντιστέκεται στη φθορά της είναι η ιστορία, το πείσμα ενός λαού και οι παραδόσεις μιας χώρας που γέννησε τη Δημοκρατία, τον Πολιτισμό και την αντίσταση σε κάθε μορφής βαρβαρότητα. Σ’ αυτή την Ελλάδα λοιπόν, ας διαφυλάξουμε τουλάχιστον ακέραιες αυτές τις αρχές για τις επόμενες γενιές, μέσω της διατήρησης των ιστορικών μνημείων για να μπορούμε να λέμε κάποτε πως κάτι παραδώσαμε και εμείς, εκτός από την κυριαρχία της χώρας και την παραβίαση των Συνταγματικών Αρχών.

Κι επειδή μια εικόνα ισοδυναμεί με 1000 λέξεις «παρατηρείστε» τα «έργα αποκατάστασης» που καταργούν στην πράξη τη νόμιμη και επώδυνη (κατά τα λεγόμενα των συντηρητών) αποκατάσταση του μνημείου – συμβόλου για την περιοχή της Νεμέας και αλλοιώνουν εκ του αποτελέσματος τη φυσιογνωμία αυτού (ακολουθούν οι φωτογραφίες για του λόγου το αληθές).

Μετά τιμής

Α. Γ. Καλλής

Επ. Πρ. Εμπορικού Συλλόγου Νεμέας

Πτ. Πολιτ. Τμήματος Νομικής Σχολής Αθηνών

Υ.Γ1. «Μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου» (Ο. Ελύτης)

(όπου χώρα … βλέπε Νεμέα … τη δική μας Νεμέα)

Υ.Γ2. Οι ναοί πρέπει να λειτουργούν, και τα μνημεία πρέπει να παραμένουν αλώβητα για να μεταδώσουν την ιερότητα και τη θετική τους ενέργεια σε όσους έχουν την τύχη να τα προσεγγίσουν.

Υ.Γ3. Εν ολίγοις: Μετά την άψογη αποκατάσταση – αναστήλωση από την Εφορία Αρχαιοτήτων Κορινθίας της Ιεράς Μονής Βράχου Δήμου Νεμέας κάποιοι (;) (ειλικρινώς δε γνωρίζουμε ποιοι) προέβησαν σε κατασκευές – παρεμβάσεις που αλλοιώνουν τη φυσιογνωμία του μνημείου:

1) Έκοψαν με τροχό τα νέα κιγκλιδώματα πλησίον του ναού.

2) Έκλεισαν τη μία εκ των “νέων” αποκαλυφθέντων εισόδων πρόσβασης (μέσω πέτρινης σκάλας) στο ναό, καλύπτοντάς την με κυψελωτή λαμαρίνα και τσιμέντο.

3) Έριξαν τσιμέντα σε διάφορα σημεία του μνημείου.

4) Έβγαλαν τις ξύλινες πόρτες σε μία εκ των εισόδων.

Υ. Γ4. Παρακαλώ όπως αποκαταστήσετε (έκκληση προς κάθε υπεύθυνο) την «αποκατάσταση» της νόμιμης αποκατάστασης του μνημείου από την Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων. 

Φωτογραφίες από την παράδοση του έργου αποκατάστασης - αναστήλωσης από την Εφορία Αρχαιοτήτων
(πηγή: https://www.teepelop.gr/wp-content/uploads/2016/10/Koutsoumpos.pdf)

 

  

Φωτογραφίες από τη σημερινή κατάσταση του μνημείου

Για περισσότερες πληροφορίες όσον αφορά όλα τα στάδια αποκατάστασης του μνημείου διαβάστε το πραγματικά εντυπωσιακό έντυπο που επιμελίθηκε ο επιβλέποντας αρχιτέκτονας Λεωνίδας Κουτσούμπος.

«Πολύφεγγος» σε εντυπωσιακό βραχώδες ύψωμα στην Νεμέα

Φράγκικο κάστρο σε εντυπωσιακό βραχώδες ύψωμα λίγο πιο έξω από τη Νεμέα Κορινθίας προς νότο. Ήταν από τα κάστρα που ήλεγχαν την Κοντοπόρεια Οδό δηλαδή τη δίοδο από την Κορινθία προς την Αργολίδα.

 Ήταν ένα από τα κάστρα της Καστελλανίας Κορίνθου, όπως ο Ακροκόρινθος, το Αγιονόρι, το Σοφικό, ο Άγιος Βασίλειος κ.ά.

Το Όνομα του Κάστρου

Η παλιά ονομασία της σημερινής πόλεως της Νεμέας ήταν Άγιος Γεώργιος. Για αυτό το κάστρο ονομαζόταν και «κάστρο Αγίου Γεωργίου».

Εξαρχής πάντως αναφερόταν και σαν κάστρο Πολυφέγγους ή Poliphant στα Φράγκικα. Το «Πολύφεγγος» μάλλον αφορά μια ευρύτερη περιοχή-φέουδο γύρω από τη Νεμέα και όχι μόνο το βράχο του κάστρου.

Σε άλλες μεσαιωνικές πηγές αναφέρεται με διάφορες ονομασίες: Polifant, Agios Georgios, Άγιος Γεώργιος, San Giorgio, Sancto Giorgio de Polisengo, S. Zorzi Tropico (Καταλανικό).

Ιστορία

Το κάστρο συναντάται για πρώτη φορά σε μεσαιωνικές πηγές στη γαλλική παραλλαγή του «Χρονικού του Μορέως», με τον τύπο Poliphant. Δεδομένου ότι το Γαλλικό χρονικό εξιστορεί γεγονότα μέχρι το 1305, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι το κάστρο είναι κατασκευή του 13ου αιώνα.

Ίσως να κτίστηκε λίγο μετά το 1292, χρονιά που ιδρύθηκε η επισκοπή Πολυφέγγους.

Το μόνο γνωστό περιστατικό από την ιστορία του είναι ότι το 1320 ή την άνοιξη του 1321 το κατέλαβε ο βυζαντινός στρατηγόςΑνδρόνικος Ασάν ενεργώντας για λογαριασμό του Δεσποτάτου του Μορέως. Ήταν μια εποχή που το Δεσποτάτο κέρδιζε συνεχώς έδαφος (και κάστρα) σε βάρος των Φράγκων. Ο Ασάν είχε καταλάβει νωρίτερα τον Άγιο Γεώργιο Σκορτών, μετά την Καρύταινα και συνέχισε προς το κάστρο Πολυφέγγους.

Ίσως οι Βυζαντινοί να μην το κράτησαν για πολύ τότε, δεδομένου ότι περιλαμβάνεται στον κατάλογο των φρουρίων του Πριγκιπάτου της Αχαΐας του 1377 με την ονομασία Santo Georgio de Polifengno. Είναι πάντως πιθανό, η λίστα να περιείχε κάστρα που δικαιωματικά ανήκαν στο Πριγκιπάτο χωρίς στην πραγματικότητα να τα έχει υπό την κατοχή του.

Το 1458 καταλαμβάνεται από τους Οθωμανούς, στην πρώτη εκστρατεία του Μωάμεθ του Πορθητή στον Μοριά. Επί Τουρκοκρατίας δεν αξιοποιείται. Είναι άγνωστο πότε ακριβώς εγκαταλείπεται.

Αναφορά του Γάλλου Pouqueville από το 1730 αναφέρει ότι το Πολυφέγγος δεν είναι παρά «ένας ψηλός βράχος με 36 εκκλησίες, 60 σπηλιές και μια στέρνα», πιθανόν ως εκκλησίες να χαρακτηρίζει τα ασκητήρια των μοναχών. Ούτε λέξη για κάστρο, ερειπωμένο ή όχι.

Ο βράχος είναι περισσότερο γνωστός για την «Παναγιά των Βράχων», τη μονή που είναι σφηνωμένη στο βράχο, κάτω από το κάστρο, στην κατακόρυφη πλευρά του λόφου. Η μονή χτίστηκε μετά την εγκατάλειψη του κάστρου, επί Τουρκοκρατίας. Υπάρχουν όμως στο ναό εξαιρετικές τοιχογραφίες του 11ου ή 12ου αιώνα που δείχνουν και προγενέστερη χρήση, πιθανόν σαν ασκητήριο. Η μονή ίσως ήταν η έδρα της επισκοπής Πολυφέγγους από το 1292 έως την κατάργησή της το 1608.

Δυστυχώς, πότε ακριβώς χτίστηκε η μονή δεν γνωρίζουμε καθώς τα αρχεία κάηκαν από Τουρκαλβανούς το 1770, στα Ορλωφικά. Υπάρχουν ενδείξεις για ύπαρξη της μονής από το 1633, καθώς και αναφορά της σε Ενετικά έγγραφα του 1698. Η Παναγία του Βράχου γνώρισε μεγάλες δόξες από τις αρχές του 19ου αιώνα μέχρι και την εποχή του Καποδίστρια, ενώ κατά τη διάρκεια της Επανάστασης προσέφερε σημαντικές υπηρεσίες στον Αγώνα.

Δομικά, Αρχιτεκτονικά, Οχυρωματικά Στοιχεία

Από το μεσαιωνικό οικισμό και το μικρό φρούριο που τον προστάτευε σώζονται πλέον ελάχιστα κατάλοιπα. Η κορυφή είναι οχυρωμένη με τείχος και ένα πύργο. Μια διπλοκάμαρη υδατοδεξαμενή βρίσκεται κοντά στον πύργο, στην άκρη του γκρεμού. 

Πιο κάτω στην πλαγιά βρίσκονται τα ερείπια διαφόρων κτισμάτων. Προφανώς πρόκειται για τα σπίτια του οικισμού. Η καλυπτόμενη έκταση δεν ξεπερνά τα 10 στρέμματα.

Το κάστρο δεν έχει ερευνηθεί ποτέ συστηματικά εξ όσων γνωρίζουμε, γι’ αυτό δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες ούτε φωτογραφίες.

Πηγή:  http://korinthostv.gr/korinthiakanea/item/7041-2016-05-08-21-52-03

Ex nihilo nihil (= εκ του μηδενός μηδέν)

Ανοικτή επιστολή

Ex nihilo nihil 

(= εκ του μηδενός μηδέν)

• Είμαι εγώ … κι εγώ είμαι εσύ … χαμένος μέσα στο χρόνο μιας ατέρμονης λύπης για έναν κόσμο καρφωμένο πάνω σ’ ένα σταυρό με ολόχρυσα καρφιά και διαμαντένιο τελείωμα.
• Είμαι εγώ … κι εγώ είμαι εσύ … μέσα σε μια θάλασσα ανάκτησης των δικών μας κατά κυριολεξία ανθρώπων που έκρυψαν στην ψυχή τους (προς όφελος και χάριν ημών, χρόνια τώρα) τον πόνο, την ελπίδα, τη ζωή, το θάνατο μα και την αθανασία των ιδεών, των αξιών, των οραμάτων.
• Είμαι εγώ … κι εγώ είμαι εσύ … ανάμεσα στα βλέμματα των ανθρώπων ως άνθρωπος εξ ανθρώπων ορμώμενος, μεταδίδοντας το άγιον φως του Προμυθέως, ως φως εκ του φωτός, ως σάρκα εκ της σαρκός ενός Θεού των πάντων – ολίγων, επιφανών και αφανών της οικουμένης, ελεήμονα, άναρχον, αυτόνομον και «αδίκως» δίκαιον.
• Είμαι εγώ … κι εγώ είμαι εσύ …ως μέτρον ενός άμετρου και επαχθούς χρέους έναντι ημών των αφελών που «εδιδάχθησαν» να βλέπουν ανεπαρκώς με τα μάτια της ψυχής ακόμη και τους κατ’ επάγγελμα καταπατούντες τον όρκον τους.
• Είμαι εγώ … κι εγώ είμαι εσύ …ως αίτιον και αιτιατόν, ως ερώτημα και απάντηση, ως θέση και αντίθεση, ως φως και σκοτάδι ενός σύμπαντος που συνωμοτεί αργά αλλά σταθερά ανά τους αιώνες προς αναζήτησην της αμφισβητούμενης κατά συγκυρία και κατά συνθήκη «αληθείας».
• Είμαι εγώ … κι εγώ είμαι εσύ … κατ’ εικόναν ενός κόσμου που αδυνατεί να κατανοήσει την αιχμαλωσία ως ελευθερία, που αδυνατεί να δεχθεί την ελευθερία ως αποτέλεσμα συνθηκών υπογεγραμμένων εις το όνομα μιας κατηργημένης (εις την πράξην) Δημοκρατίας. Ενός κόσμου που αδυνατεί να κατανοήσει το «εφικτόν» του ανέφικτου ολέθρου, το απάνθρωπον ως ανθρωπίνως «ωραίον», το προσδιοριζόμενον (εκ της ανάγκης της ψυχής και της φύσεως) ηθικόν πλεονέκτημα που αρνείται πεισματικά την πάσης φύσεως εξουσίαν, ακόμη και εκείνης που εκπορεύεται (εκπορνεύεται) από «καλάς» προθέσεις, που όλως τυχαίως καταλήγουν αδόξως σε προσθέσεις των αυτοκαταργούμενων προσδοκιών.
• Είμαι εγώ … κι εγώ είμαι εσύ … ως απομεινάρι μιας χαμένης ευκαιρίας, μιας εκστρατείας στα βάθη τής άγονης γραμμής των οριζόντων, ανάμεσα σε λάβαρα, λόγχες, χάρτες και σχέδια πάνω σε πάπυρους αιώνων γραμμένα με το αίμα των ταπεινών και καταφρονεμένων, αφανών της ιστορίας.
• Είμαι εγώ … κι εγώ είμαι εσύ … ως η φωνή μιας εκκωφαντικής σιωπής που λησμονήθηκε σε κάποια παράλια ανάμεσα σε φλόγες, πτώματα και σχεδίες όπου πάνω τους ταξίδεψε η ιστορία αιώνων.
• Είμαι εγώ … κι εγώ είμαι εσύ … σ’ ένα δάκρυ μιας Ρωμιοσύνης που κοιτάζει στο βάθος του ορίζοντα μια θάλασσα αιμάτινη με επιπλέοντα όνειρα … κάνει αμήχανα έναν σταυρό … κι αναφωνεί … «όχι πάλι Θεέ μου … όχι πάλι» .
• Είμαι εγώ … κι εγώ είμαι εσύ … ανατέλων δύοντας …ενώπιος ενωπίω
• Είμαι εγώ … κι εγώ είμαι εσύ …ως προσδοκία αναστάσεως εκ των νεκρών ηρώων ενός τόπου με ιστορία αιώνων … νυν και αεί…αναφωνώντας ως φωνή βοώντος εν τη ερήμω…. «ακόμη τούτην άνοιξη ραγιάδες ραγιάδες».

Αριστοτέλης Γ. Καλλής

Επ. Πρόεδρος Εμπορικού Συλλόγου Νεμέας

πτ. πολιτικού τμήματος Νομικής Σχολής Αθηνών