Όρκοι Ανδρών επιφανών

 

Α. Γ. ΚΑΛΛΗΣ: “Όρκοι Ανδρών επιφανών»

Εν αρχή ο Όρκος: Άρθρο 59 «Ορκίζομαι στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και Αδιαίρετης Τριάδας, να είμαι πιστός στην Πατρίδα και το Δημοκρατικό Πολίτευμα, να υπακούω στο Σύνταγμα και τους νόμους και να εκπληρώνω ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου».

Εν συνεχεία η «ερμηνεία» κατά το δοκούν:

 Ορκίζομαι να υπηρετώ με πάθος και αφοσίωση το κόμμα στο οποίο ανήκω, τους οπαδούς και τους φίλα προσκείμενους προς εμέ, που κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου «υπερέβησαν εαυτόν δι εμέ», με σκοπό να τους αποκαταστήσω επαγγελματικά ανεξαρτήτως από το επίπεδο σπουδών τους.

Ορκίζομαι να συμβάλω στην αλλαγή του Συντάγματος όταν αυτό πάψει να εξυπηρετεί τους στόχους και τις προσδοκίες εκείνων, οι οποίοι με στήριξαν ως χορηγοί (βλέπε οικονομικούς παράγοντες), αναδεικνύοντάς με στην θέση ισχύος την οποία εβρίσκομαι σήμερα. (Άλλωστε το Σύνταγμα μπορεί να υπάρχει ως κείμενο χωρίς να ισχύει στην πράξη. Τα τελευταία δέκα χρόνια της μνημονιακής περιόδου εν Ελλάδι αποδεικνύουν του λόγου το αληθές).

 Ορκίζομαι να προασπίσω τα άρθρα του Συντάγματος τα οποία εγγυώνται τα δικά μου συμφέροντα (μισθοδοσία – συνταξιοδοτικά δικαιώματα – φοροαπαλλαγές – ειδικά προνόμια), διότι η ανατροπή αυτών εγκυμονεί κινδύνους για την οικονομική μου ευρωστία και την μελλοντική μου εξέλιξη στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας.

Ορκίζομαι να υπηρετώ με οιονδήποτε τρόπο εκείνους που εγγυώνται την «αναπτυξιακή» προοπτική της χώρας μου (κάτοχοι των μέσων παραγωγής και ενημέρωσης), ανατρέποντας ή περιορίζοντας προς όφελός τους τις εργασιακές σχέσεις, το μισθολογικό κόστος, τα εργασιακά δικαιώματα, μα κυρίως τους ανθρώπινους όρους διαβίωσης (μέσω της υψηλής φορολογίας) εκείνων που ιστορικά (βλ. εργαζομένους) έχουν αποδειχθεί «επικίνδυνοι» για την επιβίωση και την προοπτική του οικονομικο-πολιτικού συστήματος.

 Ορκίζομαι να εκποιήσω στην καλύτερη τιμή της αγοράς, (εξυπηρετώντας πρωτίστως τους αγοραστές) τη δημόσια περιουσία, όπως επίσης όσα άπτονται του δημοσίου συμφέροντος (δημόσια παιδεία – δημόσια υγεία) για τα οποία μόχθησαν οι προηγούμενες γενιές των τιμίων μα «αφελών» Ελλήνων πολιτών.

Ορκίζομαι να υπηρετήσω το ψεύδος και μόνον το ψεύδος, χωρίς φόβο και με πάθος κατά την προεκλογική κυρίως περίοδο, δημιουργώντας ψευδαισθήσεις στον λαό με απώτερο στόχο την υφαρπαγή της ψήφου του. Άλλωστε το ψεύδος και η νομιμοποιημένη βία συνυπάρχει με την εξουσία αιώνες τώρα, πέρα από το ποιος ασκεί αυτή την εξουσία (συντηρητικός ή «προοδευτικός», δικτάτωρ ή «επαναστάτης»), αρκεί να έχεις προσδιορίσει ή κατασκευάσει τον αναγκαίο «εχθρό», που θα ευθύνεται για τα δεινά της κοινωνίας (κατά Ίψεν «Ο εχθρός του λαού»).

 Ορκίζομαι ότι για όσο διάστημα θα βρίσκομαι στην αντιπολίτευση θα πρωτοστατώ και θα συμπαρίσταμαι σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση, υιοθετώντας κάθε είδους αιτήματα, κυρίως εκείνων των ομάδων που αντιπροσωπεύουν ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος (βλ. αγρότες – εργάτες – νέους - συνταξιούχους), και όταν καλώς εχόντων των πραγμάτων αναλάβω την εξουσία, θα υιοθετώ αυτομάτως την «θεωρία της καμένης γης», που θα μου εξασφαλίζει τουλάχιστον για τα πρώτα δύο χρόνια την ανοχή του λαού και την «δυνατότητα» να μην ακολουθώ το πρόγραμμα που έχω εξαγγείλει και δεσμευθεί κατά την προεκλογική μου περίοδο, υβρίζοντας και καταγγέλλοντας για όλα τα δεινά, τούς έως τότε διοικούντες (δικαίως ή αδίκως) εξοικονομώντας χρόνο και αναπαράγοντας το ίδιο σύστημα το οποίο πριν κατηγορούσα.

Ορκίζομαι ειδικότερα κατά την μετεκλογική μου περίοδο, και αφού έχουμε ως παράταξη εξασφαλίσει την αυτοδυναμία, να πράξω κατά τα συνήθη, τα εντελώς αντίθετα από όσα υποσχέθηκα προεκλογικά, επικαλούμενος «τα άδεια ταμεία», το διεθνές ασταθές περιβάλλον, την κάκιστη οικονομική κατάσταση της χώρας, την καμένη εν ολίγοις γη, που κληρονόμησα από τους προηγούμενους, αν και εφ’ όσον ανήκουν στην αντίθετη από μένα παράταξη. Διαφορετικά, αν η κυβερνώσα παράταξη είναι συνέχεια της προηγούμενης (δηλ. της δικής μου), θα δικαιολογώ τα αδικαιολόγητα με επαρκή επιχειρήματα, επικαλούμενος τη συνέχεια και την ολοκλήρωση του θεάρεστου έργου των προκατόχων ομοϊδεατών μου, που σκοτεινά εγχώρια συμφέροντα, τους εμπόδισαν συστηματικά να πραγματοποιήσουν το μεγάλο τους όραμα για τη χώρα.

 Ορκίζομαι να συμβάλω στην καταστροφή, στον αφανισμό, στην ισοπέδωση και στην εξόντωση με κάθε μέσον, του οποιουδήποτε έχει αντίθετη άποψη και γνώμη από την κεντρική γραμμή της παρατάξεώς μου, η οποία βεβαίως υπερισχύει ακόμη του εθνικού και συλλογικού συμφέροντος. 

  

Ορκίζομαι ότι σε μια «δύσκολη» για το προσωπικό μου συμφέρον στιγμή, που θα κινδυνεύσει η υπόληψη και η καριέρα μου, θα μεταθέσω την όποια ευθύνη μου στην αντιπολίτευση, στους συνεργάτες μου, στην άθλια δημόσια διοίκηση, και στη χειρότερη των περιπτώσεων, στον εξωτερικό παράγοντα που μέσω των μυστικών υπηρεσιών υπέσκαψε τα συμφέροντα ενός ολόκληρου λαού με αήθη μέσα (άλλωστε η συνομοσιολογία, ανέκαθεν υπήρξε ένα ισχυρό χαρτί στην άσκηση πολιτικής) .

Ορκίζομαι αν και εφ’ όσον δεν χρησιμοποιηθώ σε κυβερνητικό σχήμα και περιθωριοποιηθώ, να κάνω έντονη κριτική, συμμετέχοντας από το πρωί έως το βράδυ σε τηλεοπτικές πολιτικές εκπομπές, με απώτερο στόχο τη διαγραφή μου, για να έχω ένα τέλειο άλλοθι, ώστε ή να μεταγραφώ σε άλλον κομματικό φορέα εξασφαλίζοντας το μέλλον μου, ή να ηγηθώ δήθεν «πολιτικού φορέα» με πραγματικά Δημοκρατικές αρχές και αξίες, που τέτοιον δεν θα έχει ξαναδεί η χώρα στην κοινοβουλευτική της ιστορία… Ούτως ή άλλως, ο λαός αρέσκεται στα «νέα» ξεκινήματα και στις συγκρούσεις με το κατεστημένο.

Ορκίζομαι ειδικότερα εις περίπτωσην αποπομπής μου από το κόμμα όπου ήμουν στέλεχος, να μεταβώ από κομματικόν εις κομματικόν χώρον, με σκοπό να «αξιοποιήσω» τα προσόντα μου και να εξασφαλίσω το μέλλον μου, ανεξαρτήτως αν η αξιοποίηση μου γίνει ακόμα και από πολιτικό χώρο που κατά το παρελθόν εξύβριζα χυδαία, ή έκρινα αρνητικά, θεωρώντας τον επιζήμιο για την χώρα μου. Ούτως ή άλλως δεν θα είμαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Νυν υπέρ πάντων ο αγών … δια την επιβίωσήν μου.

 Ορκίζομαι να «φυλάττω πίστην εις την πατρίδα», αν και εφ’ όσον η πατρίδα εγγυηθεί δια τα ιδικά μου πρωτίστως συμφέροντα. Γιατί τι θα ήτο η πατρίς χωρίς τα τέκνα αυτής … μια ακόμη πατρίς.

Ορκίζομαι να εξασφαλίσω δι εμέ, την οικογένειάν μου, τα παιδιά μου, τα παιδιά των παιδιών μου, τα προνόμια και τους οικονομικούς εκείνους όρους που θα εγγυηθούν για την υστεροφημία, την παντοδυναμία και την ευημερία την δική μου και των δικών μου ανθρώπων στο διηνεκές.

Ορκίζομαι να συμβάλω με όλες μου τις δυνάμεις στην «κλωνοποίηση» της πολιτικής μου καριέρας, παραδίδοντας την σκυτάλη στα δικά μου τέκνα για να αποκατασταθούν εργασιακά αυτά, και τα τέκνα αυτών (σε περίπτωση έλλειψης τέκνων θα φροντίσω να ισχύσει το αυτό για τα συγγενικά μου πρόσωπα α’ ή β’ βαθμού).

Ορκίζομαι επίσης να διασφαλίσω με όλες μου τις δυνάμεις όσο είμαι εν ενεργεία στην πολιτική, τις αποδοχές και τα προνόμια μου, ανεξάρτητα αν η χώρα μου βρεθεί στα πρόθυρα χρεοκοπίας ή οικονομικής κατάρρευσης. Το αυτό θα επιδιώξω εν καιρώ πολέμου ή ανατροπής του πολιτεύματος, όπου θα μεταναστέψω σε ασφαλές περιβάλλον του εξωτερικού με σκοπόν να επανέλθω μετά την κρίσην, ως εγγυητής του πολιτεύματος, διατηρώντας βεβαίως τα προνόμια και την θέσην μου εις την νέαν τάξην πραγμάτων.

 Ορκίζομαι να μην αποπληρώνω τα δάνειά μου, ή στη καλύτερη να διευθετώ τα όποια χρέη μου με ειδικές ρυθμίσεις, εκατονταετούς «διευκόλυνσης», διεκδικώντας παράλληλα αναδρομικά που θα μου εξασφαλίσουν την άνετη διαβίωσή μου στο διηνεκές.

Ορκίζομαι να μην ορκίζομαι, την στιγμή όπου ορκίζομαι για τα όσα ορκίζομαι. Άλλωστε η ορκωμοσία είναι μια διαδικασία παρωχημένη. Για να ορκιστεί κάποιος θα πρέπει να πιστεύει αποδεδειγμένα, ή στον λαό, ή στον Θεό. Και η πράξη έχει αποδείξει ότι η πολιτική δεν συμβαδίζει ούτε με το έναν ούτε με τον άλλον. Άρα, η ορκωμοσία ως διαδικασία είναι άκυρη στη πράξη και ουδεμία ευθύνη φέρει εκείνος που δεσμεύεται μέσω αυτής, σε κάτι που ο ίδιος υποτιμά συνειδητά και κατ’ εξακολούθησην στην καθημερινότητά του.

Ορκίζομαι τέλος να διαφυλάξω το είδος μου, ως κόρη οφθαλμού, αφαιρώντας στην ανάγκη τον οφθαλμό οποιουδήποτε εποφθαλμιά την δική μου θέση εις το πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας μου, μαχόμενος δι εμέ νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων ΑΜΗΝ. 

 

 

Αριστοτέλης Γ. Καλλής

Επ. Πρ. Εμπορικού Συλλόγου Νεμέας

Πτ. Πολιτ. Τμήματος Νομικής Σχολής Αθηνών

Nemeahistory.bloqspot.com

 Υ.Γ1. Αφιερώνεται σε όσους εκ των πολιτικών διαχρονικά υποστήριξαν ότι ούτε στιγμή δεν υπηρέτησαν το ατομικό τους συμφέρον, (o αναμάρτητος υμών πρώτος τον λίθον βαλέτω επ’ αυτή - Ιωάνν. Η’ 8), και στους αφελείς οπαδούς μηδενός εξαιρουμένου κόμματος, που θεωρούν ότι οι ίδιοι και ο πολιτικός φορέας που εκπροσωπούν αποτελούν την εξαίρεση σε σχέση με τους «άλλους». Ακόμη κι ένας καθρέφτης χαμηλού κόστους και καθαρότητος, θα τους λύσει την όποια απορία ως προς τα αίτια του διαρκούς εγκλήματος των κατεχόντων την εξουσία πέραν από την όποια ιδεολογική προσέγγιση αναδεικνύοντας τόν πραγματικό υπεύθυνο – ένοχο (βλ. λαό) που έμαθε αιώνες τώρα να εκχωρεί την δύναμή του ανταλλάσσοντάς την με την διαρκή καταστροφή του .

Υ.Γ2. Και κάτι ακόμη ως μια τελευταία επισήμανση. Μην αυταπατάσθε από τις όποιες μεμονωμένες εξαιρέσεις. Απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.