NEMEA HISTORY: Η επίσημη πρόταση του Α. Γ. Καλλή προς το Δήμο Νεμέας σχετικά με την βράβευση του Αρχηγού της Εθνικής Τάσου Μπακασέτα.

 

Νεμέα 22 Οκτωβρίου 2021

Προς τον Δήμαρχο κο Κων/νο Φρούσιο

& το Δ.Σ. του Δήμου Νεμέας

 

 

Θέμα: Πρόταση α.) Να τιμηθεί ο Αρχηγός της Εθνικής Ελλάδος Τάσος Μπακασέτας, με την

ανώτατη διάκριση που ορίζει ο Δήμος Νεμέας βάση του κανονισμού απονομής

τιμητικών διακρίσεων.

β.) Να δοθεί το όνομά του σε μια εκ των αθλητικών εγκαταστάσεων του Δήμου Νεμέας.

γ.) Να δημιουργηθεί επισκέψιμος χώρος που θα στεγάσει το αρχείο αυτού και θα

αποτελέσει αρχή δημιουργίας αθλητικού Μουσείου Νεμέας.

Κύριε Δήμαρχε και σεβαστό Συμβούλιο του Δήμου Νεμέας.

Έχει φτάσει πλέον το πλήρωμα του χρόνου ώστε να τιμηθεί ο επί σειρά ετών μάχιμος ποδοσφαιριστής Τάσος Μπακασέτας (Αρχηγός της Εθνικής Ελλάδος) από το συμβούλιό σας, γιατί με την θαυμαστή πορεία του στο χώρο του ποδοσφαίρου, έχει τιμήσει εντός και εκτός Ελλάδος σε μέγιστο βαθμό τον ιστορικό μας τόπο τη Νεμέα, με το ήθος και τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες.

Πρόταση: Είναι επιτακτική ανάγκη λοιπόν, σ’ αυτόν τον ταπεινό πρέσβη της Νεμέας, με την πανελλήνια και όχι μόνο αναγνώριση, να του αποδοθούν οι ανάλογες τιμές:

• α) Να τιμηθεί με την ανώτατη διάκριση που ορίζει ο Δήμος Νεμέας βάση του κανονισμού απονομής τιμητικών διακρίσεων, μετά από την πολύχρονη προσφορά του στα δρώμενα της πόλης και της χώρας γενικότερα

• β) Να δοθεί το όνομά του σε μια από τις αθλητικές εγκαταστάσεις του Δήμου ως ελάχιστο δείγμα αναγνώρισης των υπηρεσιών του στον τόπο μας

• γ) Να δημιουργηθεί επ’ ευκαιρία αυτού, ένας επισκέψιμος χώρος σε κτιριακή εγκατάσταση του Δήμου με όλο ή μέρος του έως τώρα αρχείου του, που θα περιλαμβάνει φωτογραφίες, συμβόλαια, προσωπικά αντικείμενα, στολές των ομάδων που έχει συμμετάσχει, διακρίσεις κ.λ.π., που θα αποτελέσει συγχρόνως και την αρχή για ένα αθλητικό μουσείο που θα φιλοξενήσει την αθλητική ιστορία του τόπου μας, (π.χ. Αλέκο Φρούσιο, Γ. Βελέντζα, Β. Θεωνά, Γρηγόρη Γεωργίτσα, Τ. Παπαδόπουλο, Β. Καπώλη, Ευφροσύνη Λαμπροπούλου, ιστορική ομάδα Παννεμεατικού ‘71-‘72 κ.α.) σε όλα ανεξαιρέτως τα αθλήματα, και θα στεγάσει τα έως τώρα διάσπαρτα ιδιωτικά αρχεία που κινδυνεύουν να χαθούν

• δ) Να κλιθούν παράλληλα την ημέρα όπου θα τιμηθεί ο μεγάλος αυτός αθλητής, και τα μέλη της Εθνικής ομάδας, όπως και οι συμπαίκτες και παράγοντες από τις μεγάλες ομάδες που έχει έως τώρα περάσει, ώστε αυτό να αποτελέσει και για τον τόπο μας πανελλαδικής εμβέλειας προβολή. (θα ήταν μέγιστη επιτυχία αν αυτό υλοποιούνταν στις Μεγάλες Μέρες της Νεμέας, όπου η πόλη γιορτάζει δίνοντας τον καλύτερό της εαυτό).

Πραγματικά δεν ξέρω αν θα έχουμε ξανά την ευκαιρία (ειλικρινά το εύχομαι) ο Αρχηγός της Εθνικής Ελλάδος να είναι από την Νεμέα. Αν τον τιμά όλος ο κόσμος (ακόμη και η Τουρκία) είναι επιβεβλημένο να τον τιμήσει και ο τόπος που γεννήθηκε και έκανε τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα με τρόπο ιδιαίτερο και όχι με συμβατικές και προβλέψιμες κινήσεις, όπως μια πλακέτα και μια περιορισμένης εμβέλειας τελετή με τοπικούς παράγοντες.

Ας μην επαναληφθεί το κακό προηγούμενο του μεγάλου Νεμεάτη αθλητή Αλέκου Φρούσιου που το όνομά του έχει δοθεί στο Δημοτικό Στάδιο της Δράμας, αποδίδοντάς του τις μέγιστες τιμές και όχι της γενέτειράς του, όπως και αντίστοιχα στο χώρο της επιστήμης, του καθηγητή Παν/μίου Ιατρού Τρύφωνα Ανδριανάκου, που υπήρξε η μεγάλη μορφή του Μεσοπολέμου και ο τόπος μας έχει ξεχάσει, επιβεβαιώνοντας το: «ουδείς προφήτης στον τόπο του». 

 

 

Γνωρίζοντας την ευαισθησία σας σε αντίστοιχες περιπτώσεις για εκείνους που έχουν τιμήσει με το έργο τους τον τόπο μας, προτείνω και ευελπιστώ όπως και ένας ολόκληρος κόσμος της περιοχής μας, να υλοποιηθούν αυτά, ως ένδειξη αναγνώρισης του έργου ενός αξιόλογου άνθρωπου και μεγάλου αθλητή που δεν ξέχασε ποτέ την γενέτειρά του όπου κι αν βρέθηκε.

Μετά τιμής

 

Υ.Γ. : Ας κινηθούμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε για να μην μας εκπλήξει η Τουρκία, και κάνει αυτό που δεν έχει κάνει η Ελλάδα και κυρίως ο τόπος μας, επιβεβαιώνοντας τον μεγάλο μας ποιητή Γ. Σεφέρη που έγραψε το «όπου κι αν πάω, η Ελλάδα με πληγώνει».

Τέλης Καλλής: Καλό ταξίδι Στέφανε

 

Α. Γ. Καλλής: Μαρία Παπανικολάου ή όταν ο «Διόνυσος» συνάντησε τον «Λουκιανό» στο «Παλάτι του Ήλιου» στην μυθική Νεμέα

 

 
Γνωρίζω τη Μαρία Παπανικολάου από το 2013 όταν εγκαταστάθηκε στη Νεμέα. Πολλές φορές με ατελείωτες συζητήσεις μοιραστήκαμε τις αγωνίες μας για τον πολιτισμό και την προοπτική της Νεμέας στον τομέα αυτό.

Συνεργαστήκαμε, μαζί και με το Αρχαιολογικό Μουσείο της Αρχαίας Νεμέας και την αρχαιολόγο και σημερινή Προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων κα Παναγιώτα Κασσίμη για τη δημιουργία ενός εκπαιδευτικού προγράμματος με θέμα τον “ΘΗΣΑΥΡΟ ΤΩΝ ΑΗΔΟΝΙΩΝ”. Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα παρουσιάστηκε σε τάξεις του πρώτου Δημοτικού Σχολείου Νεμέας.

Θεωρώ πως η Μαρία Παπανικολάου είναι ένας σημαντικός άνθρωπος για τη Νεμέα που θα πρέπει να αξιοποιηθεί όπως και άλλοι αντίστοιχα (βέβαια ουδείς προφήτης στον τόπο του) όχι τόσο για το δικό της καλό (γιατί εκείνη έχει ήδη βρει το δρόμο της σπάζοντας τις «θολές γραμμές των οριζόντων» κατά Καββαδία, της μικρής επαρχιακής μας πόλης), όσο για την ίδια μας αυτή καθ’ εαυτή την πόλη που εδώ και χρόνια έχει χάσει τον βηματισμό της πάνω στον τομέα του πολιτισμού.

 

 

 

Ο Πολιτισμός ως έξοδος κινδύνου

Δεν αρκούν οι φιλότιμες καθ’ ομολογία προγραμματισμένες εκδηλώσεις της εκάστοτε Δημοτικής αρχής ή περιφέρειας, πρέπει να δημιουργηθούν και να βοηθηθούν ανεξάρτητες ομάδες νέων (ανεξάρτητοι πυρήνες πολιτισμού) και όχι μόνο, πυρήνες πολιτών που έχουν, και έμπνευση και αγωνία για τον τόπο μας, είτε ανήκουν στους μεν είτε ανήκουν στους δε, και ο νοών νοείτο.

Είναι επιτακτική ανάγκη να υπερισχύσει όλων η Νεμέα ως υπέρτατη αρχή και αξία. Κάποτε το καταφέραμε επιτυχώς γιατί όχι και τώρα (Θεατρικό Εργαστήρι, Ομάδα Δημιουργικής Ανάγνωσης, Επιμορφωτικός Σύλλογος, Συμβούλιο Νεολαίας, Εμπορικός σύλλογος – Πολιτιστικός Σύλλογος Νεμέας & Διαμερισμάτων, Δρώμενα στον Ασωπό, Εμπορικός Σύλλογος – Πολιτιστικό Πανόραμα, Αθλητικός Σύλλογος, Αέθλιος, Φιλαρμονική - Χορωδία, Σύλλογος Οινοποιών, Κυνηγητικός Σύλλογος, Σύλλογος Νεμέων. Ο πολιτισμός θα πρέπει να είναι μια ανεξάρτητη αρχή που να κατευθύνει τις υπόλοιπες αρχές και όχι αντιθέτως να κατευθύνεται απ’ αυτές βάσει των όποιων βλέψεων ή επιδιώξεων συγκεκριμένων ομάδων συμφερόντων οικονομικών κομματικών και συντεχνιακών.

Με μια βαλίτσα όνειρα

Η Μαρία Παπανικολάου λοιπόν, η Νεμεάτισσα πλέον, ιστορικός, συγγραφέας και αφηγήτρια, παντρεμένη με τον αξιόλογο Νεμεάτη Γιώργο Ζαχαριά, αποτελεί μια από τις σημαντικότερες πολιτιστικές «μεταγραφές» (ας μου επιτραπεί η έκφραση) από την Αθήνα όπου ζούσε και εργάζονταν στο χώρο της δημοσιογραφίας και των εκδόσεων και κατ’ επέκταση του πολιτισμού. Όταν εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Νεμέα πριν από 8 χρόνια ξεκίνησε αμέσως να προσφέρει την πλούσια εμπειρία της δημιουργώντας ομάδες φιλαναγνωσίας και δημιουργικής απασχόλησης για παιδιά, εκπαιδευτικά προγράμματα, κυνήγι θησαυρού, αφηγήσεις κτλ

 

Το τρίτο βιβλίο στο χρόνο της σιωπής

Πριν από λίγες μέρες «έφερε στη ζωή μας», εν μέσω πανδημίας σε ένα χρόνο σιωπής, αποξένωσης και εικονικής πραγματικότητας, το τρίτο κατά σειρά βιβλίο της, μια μετάφραση και λογοτεχνική απόδοση της «Αληθινής Ιστορίας» του Λουκιανού. Αυτή η «νέα» προσέγγιση είναι ένα ταξίδι πάνω στα χνάρια ενός συγγραφέα τού 2^ου αι. μχ που αναζητά την αλήθεια του μέσα από την μυθοπλασία και τον φανταστικό κόσμο μιας άλλης διάστασης πραγμάτων.

Ηλίας Κασσελάς συνεπιβάτης στο όνειρο

Μ αζί της σε αυτή την πορεία ο ζωγράφος Ηλίας Κασσελάς που μέσα από την πρωτοποριακή ψυχαναλυτικού τύπου (ας μου επιτραπεί η έκφραση) εικονογράφηση, καταφέρνει να ανατρέψει κατεστημένες αξίες αποδίδοντας τόν εφιάλτη ενός απρόβλεπτου ταξιδιού. Οι ζωγραφιές, που συνοδεύουν το κείμενο, χαρακτηρίζονται από την μοναδική και πρωτότυπη εικαστική ημι-αυτόματη  «γραφή» του ζωγράφου, που δεν περιορίζεται στην αναπαράσταση στιγμιότυπων, με σκοπό να «ξεκουράσει το μάτι του αναγνώστη» ή να δώσει «έτοιμη τροφή», αλλά δημιουργεί μια διαλεκτική σχέση με την ιστορία, μέσα σε ένα ξεχωριστό ζωγραφικό «χώρο»,  που έχει "παρουσία",  δίνει εικόνα στο κείμενο και το σχολιάζει με το δικό του τρόπο. 

 

  

Μύθος ή ιστορία;

Τι είναι όμως αυτό που κυριαρχεί στο νέο εγχείρημα της Μαρίας Παπανικολάου που αποφάσισε όχι απλά να μεταφράσει αλλά να μεταφέρει με το δικό της τρόπο ένα κείμενο του 2^ου αι. στον 21^ο αι. Μύθος ή ιστορία; Που τελειώνει το ένα και που αρχίζει το άλλο; Το όλο ερώτημα που τίθεται όταν διαβάζεις ένα μυθιστόρημα κυρίως επιστημονικής φαντασίας. Δηλαδή το εξωπραγματικό είναι τελικά μύθος, ή μια καμουφλαρισμένη ιστορία; Είναι κάτι αντίστοιχο σ’ έναν άλλο τομέα βεβαίως με το πώς ορίζεται το ηθικό και το ανήθικο σε διαφορετικές εποχές, η αλήθεια ή το ψέμα, τα κατά συνθήκη ψευδώς ορθά ή ανορθόδοξα (ας μην ξεχνάμε τη δίκη του Γαλιλαίου για το αν η γη γυρίζει).

Το ταξίδι στη Σελήνη ας πούμε του Ιουλίου Βερν είναι ένα κλασσικό μυθιστόρημα του είδους αυτού για την εποχή του. Σήμερα όμως το αντικείμενο που διαπραγματεύεται είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός που κάλλιστα θα κατέτασσες σε μια ρεαλιστικού τύπου λογοτεχνία ή ακόμη σ’ ένα τυπικό δείγμα δημοσιογραφικού ρεπορτάζ του διεθνούς τύπου.

 

 

 

«Φανταστικός ρεαλισμός»

Η φαντασία του χθες μπορεί να εξελιχθεί στην ιστορία του σήμερα. Δεν είχαν άδικο οι φοιτητές του Μάη του ’68 στη Γαλλία , όταν στις διαδηλώσεις τους κυριαρχούσε το σύνθημα «η φαντασία στην εξουσία» . Πολλές φορές η φαντασία του συγγραφέα αποδεικνύεται προφητεία για το μέλλον. Κάπου εδώ λοιπόν αιώνες πριν από τους γνωστούς νεότερους συγγραφείς που καταπιάστηκαν με το είδος αυτό ((βλπ. Χενρι Φιλτινγκ και Τζοναθαν Σουιφτ, με το έργο «Τα ταξίδια του Γκιουλιβερ» ή «Το ταξίδι από τη γη στη Σελήνη / Ταξίδι στο Κέντρο της γης) εμφανίζεται ως πρωτοπόρος του είδους τον 2^ο αιώνα μχ ο Λουκιανός και η «Αληθινή Ιστορία» του.

Περί Λουκιανού

Ο Λουκιανός γεννήθηκε τον 2^ο αιώνα μχ στα Σαμόσατα της Συρίας στο χρυσό αιώνα της Ρωμαϊκής εποχής την εποχή του αυτοκράτορα Αδριανού, όπου η οικονομία, η τέχνη και ο πολιτισμός έκαναν παράλληλη πορεία ανόδου . Ασχολήθηκε με τη ρητορική , τη συγγραφή (έγραψε τα έργα του στα Ελληνικά –αττική διάλεκτο), τη φιλοσοφία, ενώ εργάστηκε και στο δικαστικό κλάδο. Έγραψε 82 έργα και είναι ο πατέρας του σατυρικού διαλόγου. Από τα πλέον χαρακτηριστικά του έργα ο Τϊμων ο Μισάνθρωπος .

Η Αληθινή Ιστορία του Λουκιανού

Το φανταστικό ταξίδι της Αληθινής Ιστορίας είναι ένα πρωτοποριακό έργο του, που άνοιξε τον δρόμο στην λογοτεχνία του φανταστικού. Θα μπορούσαμε να πούμε (με τα δεδομένα που έχουμε πως είναι το πρώτο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας το οποίο γράφτηκε και περιγράφει ένα φανταστικό ταξίδι πενήντα νέων ανθρώπων με καράβι για το άγνωστο και την περιπέτεια. Στο ταξίδι αυτό θα γνωρίσουν νέους τόπους, θα εκτοξευτούν στη σελήνη, θα γυρίσουν στη γη όπου θα τους καταπιεί ένα κήτος και θα φτάσουν ως τον Παράδεισο, την κόλαση και ακόμα παραπέρα σε τόπους απίστευτους και φανταστικούς. Η Μαρία Παπανικολάου με τη μετάφραση της αποδίδει με το δικό της τρόπο, που απέκτησε και μέσα από την πολύχρονη ενασχόλησή της με την αφήγηση, το κείμενο του Λουκιανού δημιουργώντας ένα άψογο αποτέλεσμα που απολαμβάνεις μέχρι και την τελευταία του λέξη. Δεν ομιλώ σαν κριτικός λογοτεχνίας (πολιτικές επιστήμες έχω σπουδάσει) αλλά κυρίως σαν αναγνώστης χρόνων και βεβαίως ως βιβλιοπώλης. Γιατί κακά τα ψέματα, η μετάφραση είναι το διαβατήριο για να αγαπήσει ο αναγνώστης ή και να μισήσει ακόμη (γιατί όχι) ένα έργο.

Η μετάφραση ως μετρονόμος του κειμένου

Στην ουσία μέσα από τη μετάφραση γεννιέται ας μου επιτραπεί ένα «νέο έργο» που αναβαπτίζεται, ανανεώνεται και αναπροσαρμόζεται στα δεδομένα της εποχής. Οι συσχετισμοί είναι τόσο λεπτοί που μια λέξη έχει τη δύναμη να αποτρέψει το νόημα όλου του κειμένου (μια λέξη σε σκοτώνει ή σε αναγεννά).

Το ίδιο συμβαίνει στο θέατρο, στον κινηματογράφο… Ας μην ξεχνάμε τις μοναδικές μεταφράσεις των Ρώσων κλασσικών από τον Αρη Αλεξάνδρου, όπως επίσης τις μεταφράσεις των μεγάλων μας ποιητών Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσου, Βάρναλη, που τους οδήγησαν τους μεν δυο πρώτους στο Νομπελ τους δύο δεύτερους στο βραβείο Λένιν. Ας μην πούμε για τον Καζαντζάκη και παγκοσμίως αγαπητό από τη σωστή μεταφορά των έργων του. Η μετάφραση λοιπόν. Το νέο εγχείρημα της Μαρίας Παπανικολάου είναι μια ακόμη απόπειρα (επιτυχής εκ του αποτελέσματος) σ ένα ταξίδι προς την Καβαφική Ιθάκη της συγγραφής, της δημιουργίας, και της ολοκλήρωσης ενός πολύχρονου δικού της αγώνα μέσα σε πραγματικά δύσκολες συνθήκες σε μια Ελληνική επαρχία εγκαταλελειμμένη πολιτιστικά από την κεντρική εξουσία που βγάζει κραυγή αγωνίας και απόγνωσης βρίσκοντας διέξοδο στη φαντασία ενός ταξιδιού και ενός διαστρικού πολέμου με θεόρατα εξωγήινα πλάσματα μέσα από μια μετάφραση που τιμά τον δημιουργό και δικαιολογεί την έως τώρα πορεία της.

Τα βιβλία της Μαρίας Παπανικολάου

   

Βιογραφικά

Μαρία Παπανικολάου

Η Μαρία Παπανικολάου, σπούδασε Ιστορία (MA, Social & Cultural History, Leeds Becket University, UK) και Δημοσιογραφία (ΑΚΠΕΣ). Εργάστηκε ως δημοσιογράφος και στη συνέχεια στο χώρο των εκδόσεων βιβλίων για πάνω από 20 χρόνια. Διαδοχικά στις εκδόσεις: Ελληνικά Γράμματα, Ίνδικτος, Μεταίχμιο, Αερόστατο και Μίνωας. Το 2004 γνώρισε την προφορική αφήγηση με δάσκαλο το Στέλιο Πελασγό. Τα τελευταία χρόνια εργάζεται στο σχεδιασμό και την υλοποίηση Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων για σχολεία από μουσεία, βιβλιοθήκες και εκπαιδευτικούς οργανισμούς.

Έχει γράψει πλήθος άρθρων για εφημερίδες και περιοδικά ενώ κυκλοφορούν δυο βιβλία της: «Η απίστευτη ιστορία του θεού Διόνυσου», εκδόσεις Οσελότος, «Το παλάτι του Ήλιου», εκδόσεις Καλέντης, Λουκιανού - Αληθινή Ιστορία, Απόδοση-Μετάφραση Μαρία Παπανικολάου, εκδόσεις Polaris

Ηλίας Κασσελάς

Ο Ηλίας Κασσελάς είναι ζωγράφος. Το 2006 εισήχθη στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, με έδρα τη Φλώρινα. Στην διάρκεια της φοίτησης του παρακολούθησε το Εργαστήριο Πολυμέσων για ένα χρόνο, με δάσκαλο το Βασίλη Μπούζα, και στη συνέχεια το Δεύτερο Εργαστήριο Ζωγραφικής με δάσκαλο τον Γιάννη Καστρίτση, από το οποίο και αποφοίτησε το 2011. Έκτοτε έχει συμμετάσχει σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ενώ το 2013 πραγματοποιήθηκε και η πρώτη του ατομική έκθεση στη γκαλερί "Καπλανών 5" στο Κολωνάκι. Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα. Εικονογράφησε την Αληθινή Ιστορία του Λουκιανού, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Polaris.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤΟΝ ΤΕΛΗ ΚΑΛΛΗ

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποιο ήταν το αγαπημένο σου παραμύθι στα παιδικά σου χρόνια. Με ποιόν ήρωα ή ηρωίδα είχες ταυτιστεί. Ποιοι συγγραφείς υπήρξαν αγαπημένοι σου και ποιοι θεωρείς ότι έχουν επηρεάσει τη γραφή σου;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Από πολύ μικρή διάβαζα πολλά βιβλία. Τότε ήταν και η βασική μας ενασχόληση, πέρα από το παιχνίδι αλλά και το βασικό δώρο μας σε γενέθλια και γιορτές. Μου άρεσε και μου αρέσει το διάβασμα.

Θα πω όλα τα κλασσικά «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», «Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ», τα βιβλία του Ιούλιου Βερν… Πολύ Μενέλαο Λουντέμη, Άλκη Ζέη, Ζωρζ Σαρρή … Μετά Ρώσους συγγραφείς, αλλά και Δουμά, γενικά πολύ κλασσική λογοτεχνία… Όμως η στιγμή που πραγματικά αισθάνθηκα να γίνεται ένας μικρός σεισμός μέσα μου ήταν τα βιβλία του Νίκου Καζαντζάκη. Εκείνη την εποχή στην εφηβεία μου γνώρισα και ξεχώρισα και τον Λουκιανό. Διάβασα πραγματικά πολύ λογοτεχνία μέχρι τα 30 μου. Μετά θα πω την αλήθεια με συνεπήραν άλλα αναγνώσματα, κυρίως ιστορία, ανθρωπολογία και λαογραφία. Επομένως νομίζω όχι είναι πολύ μεγάλη η χρονική απόσταση για να θεωρώ πως έχω επηρεαστεί από κάποιο συγγραφέα. Έχω επηρεαστεί όμως πολύ από την επαφή και την έρευνά μου με τα παραμύθια και τη λαϊκή παράδοση της προφορικότητας.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Τι είναι αυτό που σε οδήγησε τα τελευταία χρόνια να ακολουθήσεις τη συγγραφή βιβλίων και ιδιαίτερα την παιδική λογοτεχνία; Συνέβαλε σε αυτό ο ερχομός του δικού σου ευφυούς και καλοσυνάτου Κωνσταντίνου ή ήταν κάτι το ανεξάρτητο ως διαδικασία;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ο ερχομός του Κωνσταντίνου μου, άλλαξε τα πάντα. Ήταν η αφορμή για τη μεγάλη απόφαση να αλλάξουμε τη ζωή μας και να φύγουμε από την Αθήνα. Να ζήσουμε μια καλύτερη ζωή. Όμως στη συγγραφή όχι, δεν έπαιξε ρόλο. Ρόλο έπαιξε ο άπειρος χρόνος που είχα ξαφνικά. Από μια ζωή γεμάτη με ώρες δουλειάς, μετακινήσεων και φροντίδας ήρθα σε μια αργή, ήπια πραγματικότητα. Ο χρόνος είναι πολύτιμο δώρο για τους συγγραφείς. Έτσι ξεκίνησα να γράφω.

Η βάση μου είναι ο μύθος και το λαϊκό παραδοσιακό παραμύθι, αυτά με ενέπνευσαν να γράψω.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Γνωρίζοντας καλά το χώρο του βιβλίου μιας και έχεις εργαστεί για χρόνια στα «Ελληνικά Γράμματα», το «Μεταίχμιο», την «Ινδικτο», το «Μίνωα» και άλλους εκδότες, ποιο είναι θεωρείς το μέλλον του βιβλίου; Τα ηλεκτρονικά μέσα και η ψηφιοποίηση των βιβλίων είναι ένα εμπόδιο ή μια νέα πύλη σε κάτι εντελώς καινούργιο σε σχέση με τον τρόπο που ο αναγνώστης του παρελθόντος εκλάμβανε την ανάγνωση;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Είναι μια πολύ ωραία ερώτηση. Όπως λέω και στην εισαγωγή του βιβλίου «Οι άνθρωποι αγαπούν τις ιστορίες» και όσο υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχουν και ιστορίες, παραμύθια, βιβλία, θέατρο, κινηματογράφος, ζωγραφική… Με κάθε τρόπο θα προσπαθούν οι άνθρωποι να καταγράφουν ιστορίες και να καταναλώνουν όλο και περισσότερες. Είναι στη φύση μας. Θεωρώ πως τα ηλεκτρονικά μέσα θα αλλάξουν το προφίλ της ανάγνωσης αλλά όχι το βασικό της νόημα. Είμαι υπερ των αλλαγών αν και θεωρώ ότι θα είναι παράλληλες και αργές γιατί ο άνθρωπος δεν αλλάζει εύκολα τις συνήθειες που του δίνουν ευχαρίστηση, το φαγητό, το χορό, τη μουσική, τον έρωτα ή το διάβασμα… Θα αλλάξουν πολλά αλλά θα γίνουν αργά και παράλληλα με τις παλιές συνήθειες. Το βασικό είναι να μείνει η ουσία που είναι το διάβασμα. Η συνήθεια να διαβάζουμε βιβλία!

ΕΡΩΤΗΣΗ: Αποφάσισες να μοιραστείς τη ζωή σου μ έναν αξιόλογο άνθρωπο Νεμεάτη στην καταγωγή και να απαρνηθείς ως ένα σημείο την Αθήνα που στην ουσία υπήρξε ο φυσικός σου χώρος, όπου δρούσες και δημιουργούσες. Μετά από αρκετά χρόνια πλέον ζωής στην επαρχία και ιδιαίτερα στην Νεμέα ποιες είναι οι σκέψεις, τα όνειρα και οι προβληματισμοί σου απ’ αυτή σου τη διαδρομή στην Ελληνική περιφέρεια; Τι κρατάς και τι θα ήθελες να αλλάξεις;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ναι είναι αλήθεια όσα εντοπίζετε. Νόμιζα πως θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα… Ήρθα με κέφι και πολλή φόρα αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό. Κατάλαβα γρήγορα ότι ο τόπος έχει τους δικούς του ρυθμούς και εγώ έπρεπε να τους σεβαστώ. Υπαναχώρησα γρήγορα χωρίς να πιέζω καταστάσεις. Τώρα περιμένω να μου ζητηθεί η βοήθεια και αν μπορώ να τη δώσω με αγάπη και φροντίδα. Υπάρχουν πολλά ζητήματα… πολιτισμός δεν είναι μόνο οι δράσεις ή οι ιδέες για συναυλίες, παραστάσεις ή πανηγύρια (τα οποία λατρεύω), πολιτισμός είναι η συνήθειά σου να καταναλώνεις τέχνη, όλες τις μορφές… αν αυτή τη συνήθεια δεν την έχεις τότε δεν έχεις καν την ανάγκη να βλέπεις τον πολιτισμό να υπάρχει. Ζεις τη ζωή σου με συγκεκριμένο πρόγραμμα και με τα απολύτως απαραίτητα πολιτιστικά αγαθά και αυτοί οι λίγοι που έχουν μεγαλύτερες ανάγκες πολιτισμού αναζητούν να τις καλύψουν περιφερειακά ή και στην πρωτεύουσα που δεν είναι τόσο μακριά… Δεν θέλω να αλλάξω κάτι. Ο κάθε άνθρωπος αποφασίζει τι χρειάζεται για να ζήσει. Ο πολιτισμός προτείνει μια πιο ουσιαστική ζωή μέσα από την τέχνη, την αισθητική και την ευγένεια. Οστις επιθυμεί ακολουθεί!

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου; Έχεις στο συρτάρι σου υλικό για το επόμενο βιβλίο ή έχεις κάτι έτοιμο προς έκδοση;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Θέλω να ευχαριστηθώ την έκδοση της Αληθινής Ιστορίας. Είναι η σειρά της τώρα. Δουλέψαμε πολύ σκληρά με τον Ηλία τον Κασσελά, τον ζωγράφο που έφτιαξε τις εικόνες του βιβλίου. Και εγώ δούλεψα σκληρά για το κείμενο. Τώρα χρειάζεται χρόνος. Σχέδια υπάρχουν ίσως υπάρχουν και κάποια πράγματα στο συρτάρι… όμως δεν είναι τώρα η ώρα τους…

ΕΡΩΤΗΣΗ: Τελικά πιστεύεις πως αυτός ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος τουλάχιστον μέσα από το ταξίδι της ανάγνωσης ενός βιβλίου, διαψεύδοντας τον μεγάλο μας ποιητή Γκάτσο όταν έγραφε «Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ;»

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Είμαι φύσει και θέσει αισιόδοξος άνθρωπος. Βλέπω το καλό στα πράγματα. Το βιβλίο και γενικά η τέχνη προσανατολίζει τον άνθρωπο θετικά! Τον κάνει να βλέπει τη μεγάλη εικόνα. Καθησυχάζει τους φόβους και εμπνέει τη δημιουργικότητα. Αυτό κάνει και το διάβασμα, οπότε το χρειαζόμαστε. Υπάρχουν άπειρα αναγνώσματα και υπέροχοι συγγραφείς και ξένοι και Έλληνες. Σε κάποια πράγματα όμως, όχι ο κόσμος δεν θα αλλάξει εύκολα, το γνωρίζω πια καλά αυτό. Μπορούμε όμως να αλλάξουμε εμείς. Με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό.

Α.Γ. Καλλής: Αγαπητή μου Μαρία θέλω πραγματικά να σ ευχαριστήσω και να σου ευχηθώ κάθε καλό στη συγγραφική και όχι μόνο πορεία σου. Επίσης, να ευχηθώ η ανοδική δική σου πορεία στα γραμματα να συμπαρασύρει την πορεία ενός τόπου ταυτισμένου με το μύθο και την ιστορία και τον πολιτισμό 3000 χρόνων.

Καλό ταξίδι στην «Αληθινή Ιστορία». 

 

NEMEA-ANΔΡΕΑΣ ΓΚΑΝΑΣ: Όταν η τέχνη συναντά τη σεμνότητα και το ήθος.

 

NEMEA-ANΔΡΕΑΣ ΓΚΑΝΑΣ: Ενας ακομη δικος μας ανθρωπος διαπρεπει στον χωρο της τεχνης.Ο Νεμεατης Ανδρεας Γκανας [γιός του επι πολλα χρονια προεδρου του Εμπορικου Συλλογου Νεμεας Αποστολου Γκανα που εγραψε ιστορια στο συνδικαλιστικο κίνημα της περιοχης μας] ,θα εκθεσει τα εργα του απο τις 16\6 εως τις 19\6 ,στα πλαισια της Διπλωματικης του εργασιας στην Ανωτατη Σχολη Καλων Τεχνων Πειραιως 256 [Τεταρτη -Παρασκευη 14:00\\ Σαββατο: 14:00-21:00.

Ο Ανδρεας Γκανας βασιζεται στην απλοτητα της φορμας και στη λεπτοτητα της χρωματικης για να δημιουργησει ενα οικειο γοητευτικο και φιλοξενο για ολους μας καταφυγιο,οπως χαρακτηριστικα εγράφη για μια αλλη του συμμετοχη του σε Eκθεση στην Γκαλερι ΑΛΜΑ με επιμελεια του Γ.Καζαζη.Ειναι σημαντικο οι δικοι μας ανθρωποι να γραφουν ιστορια αναδεικνύοντας παραλληλα τον τοπο μας μεσα απο το ενδιαφερον εργο τους. ΝΕΜΕΑ...Δυναμη μας οι ανθρωποι μας........................τελης καλλης.

 

Είχα δει μάτια πολλά

 

Α. Γ. ΚΑΛΛΗΣ: « ΕΙΧΑ ΔΕΙ ΜΑΤΙΑ ΠΟΛΛΑ ... »

ή « ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ Τ’ ΑΛΟΓΑ ΟΤΑΝ ΓΕΡΑΣΟΥΝ »

Σκοτεινά δωμάτια ... ανήλιαγα υπόγεια ... προδομένα όνειρα ... δεμένα ρυτιδιασμένα χέρια πάνω στα κρύα σιδερένια μπράτσα μιας χαλασμένης καρέκλας βαμμένης στο χρώμα της ώχρας.

- Κλείνει τα μάτια και ταξιδεύει, μ’ ένα ταγκό, μ’ ένα βαλς ... ρυθμούς από μιαν άλλη εποχή, τότε που όλα είχαν νόημα ...

Είναι Κυριακή πρωί ... μετά την εκκλησία …κατηφορίζει με το καλό του κοστούμι έχοντας δίπλα του την οικογένεια του. Είναι ντυμένοι όλοι με τα καλά τους … εικόνες σκόρπιες ... το στρωμένο τραπέζι ... τα παιδικά εκκωφαντικά γέλια ... το δωμάτιο που μοσχομυρίζει από τα μοναδικά εδέσματα της κυράς του ... της αρχόντισσάς του, όπως πάντα την έλεγε, που ήταν στ’ αλήθεια τόσο μοναδική σε ότι κι αν έκανε.

Κοιτάζει νοσταλγικά την φωτογραφία του γάμου τους πάνω στο μεταλλικό τροχήλατο κομοδίνο του δωματίου του, στο βορινό τμήμα του … ιδρύματος. Θέλει τόσο πολύ ν’ απλώσει τα χέρια του και να την κρατήσει απαλά απ’ τη μέση όπως τότε εκείνο το βράδυ που την πρωτογνώρισε και χόρεψαν ... στη γιορτή της ξαδέρφης του ... ενώ στο πικάπ έπαιζε το ... «είχα δει μάτια πολλά ...» σε εκτέλεση της Κάκιας Μένδρη, ένα βαλς του 1945.

Χορεύετε; Της είπε με τρεμάμενη φωνή ... Χορεύετε; επανέλαβε με δισταγμό ... περιμένοντας ν’ ανταποκριθεί εναγωνίως ...

Τον κοίταξε σαν να τον περίμενε χρόνια … Χαρά μου, του είπε … Κι όλα ξεκίνησαν σαν ένα ταξίδι σε μέρη ξωτικά ... Μια ζωή ολάκερη μαζί ... παντού ... μέχρι εκείνο το μοιραίο πρωινό … Έπιναν τον καφέ τους στα άσπρα ζωγραφιστά φλιτζανάκια απ’ το σερβίτσιο της προίκας της, δώρο της Μικρασιάτισσας γιαγιάς της, λίγο πριν φύγει για την δουλειά του ... Κάποια στιγμή τον κοίταξε στα μάτια με το χαρακτηριστικό έντονο βλέμμα της ... Σου έχω πει του είπε, το πόσο σ’ αγαπάω; Δεν πρόλαβε να της απαντήσει ... Σ’ ένα λεπτό είχε φύγει ... σαν πουλάκι … σαν αεράκι του καλοκαιριού ... καρδιά είπαν ... κι όλα χάθηκαν ... χάθηκαν μέσα στα μεγάλα της μάτια που κοιτούσαν στο κενό χωρίς να κινούνται ... Ξάφνου έσβησε το φως του ... η ελπίδα ... όλα ... κι είχε τόσα πολλά να της πει ακόμη ... γιατί Θεέ μου; ... γιατί; ... αναφώνησε βγάζοντας μια κραυγή απόγνωσης μέσα στο άδειο δωμάτιο.

Τα χρόνια έφυγαν … Έσφιξε την καρδιά του και τράβηξε ίσια στη μάχη της ζωής για όλα εκείνα που ονειρεύονταν με την καλή του τις κρύες νύχτες του χειμώνα … Τα παιδιά, οι σπουδές τους, ένα σπίτι για το κορίτσι, ένα αυτοκίνητο για το αγόρι στο πτυχίο επάνω ... έτσι σαν δώρο ... όπως θα το ήθελε κι εκείνη.

Τις νύχτες της μιλούσε κι έπαιρνε κουράγιο ... Οι Κυριακές άρχισαν σιγά – σιγά

να χάνουν το νόημα τους ... Τα παιδιά είχαν φύγει αναγκαστικά, οι δουλειές βλέπεις δεν ήταν όπως παλιά, έπρεπε ν’ αναζητήσεις την τύχη σου μακριά στη πόλη … εκεί όπου υπήρχαν ευκαιρίες … Η ζωή τελικά είναι ένα σενάριο πολλών επεισοδίων … άλλοτε γελάς … μα τις περισσότερες κλαις ... κι όταν σταματάς να κλαις αρχίζεις να φιλοσοφείς, να θυμάσαι, να χάνεσαι ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα ... Και κάπως έτσι σαν ψέμα, έφυγαν τα χρόνια … κατάπεσε ... δεν μπορούσε πια να κάνει βήμα ... τα δύσκολα είχαν έρθει...

- Πατέρα ξέρεις του είπε δισταχτικά εκείνο το απόγευμα λίγο πριν φύγει (έμενε σχεδόν δυο ώρες μακριά) ... είναι δύσκολο να ... ναι είπε καταλαβαίνω … δεν υπάρχει πρόβλημα … ούτως η άλλως κάθε Σάββατο θα είμαστε όλοι μαζί θα ‘ρχομαστε να σε βλέπουμε ... Μια επίσκεψη στο νέο συγκρότημα άλλαζε τα δεδομένα ... το κτήριο μεγαλόπρεπες … «ωραίο» φαγητό … η διευθύντρια «ευγενέστατη» ... το προσωπικό … «εξυπηρετικό» ... τουλάχιστον στις αρχές ...

- Είδες που σου τα ‘λεγα του είπε; Τώρα θα ‘μαι κι εγώ ήσυχος πως θα ‘σαι σ’ ένα σωστό περιβάλλον ... Άρχισε να τακτοποιεί τα πράγματά του ... η ειρωνεία είναι ότι ήταν Κυριακή … Κυριακή πρωί ... Θυμήθηκε εκείνες τις παλιές Κυριακές κι ένα δάκρυ κύλησε στο ρυτιδωμένο του πρόσωπο ...

Το πρώτο Σάββατο όλα εντάξει … ήρθαν όλοι … λίγα λουλούδια κι ένα κουτί μπισκότα από ‘κεινα που του άρεσαν ... αλλά και το δεύτερο ... και το τρίτο … μέχρι που άρχισαν οι απουσίες ... και η απέραντη μοναξιά που εναλλάσσονταν πότε με τις θλιβερές ιστορίες των συγκατοίκων του ... και ποτέ με τα απρεπή λόγια των υπευθύνων του «ιδρύματος». Το τοπίο άλλαζε καμία φορά στις γιορτές … Χριστούγεννα ... αποκριές … Πάσχα… Δεκαπενταύγουστος.

Στη μεγάλη κεντρική αίθουσα, καλοντυμένες κύριες του φιλόπτωχου έφερναν κάποια γλυκίσματα και δημιουργούσαν μια ευχάριστη ας πούμε ατμόσφαιρα, μαζί με τους υπεύθυνους του ιδρύματος και τους επισκέπτες, συγγενείς κυρίως, που μονίμως αδημονούσαν κοιτάζοντας τα ρολόγια τους, για να φύγουν όσο πιο διακριτικά γίνεται.

Μια από κείνες τις φορές, όταν πια είχαν σχεδόν περάσει δυο χρόνια, κάποιο απόγευμα σ’ ένα από τα ολιγόλεπτα αυτά επισκεπτήρια λόγω ... φόρτου εργασίας

... τον ρώτησε αν μετά από τόσο καιρό … είναι ευχαριστημένος, χωρίς όμως να του αφήνει περιθώριο να πει το αντίθετο, η να εκφράσει έστω κάποιο παράπονο ...

- Εδώ όλα καλά, έτσι δεν είναι … ; Έγνεψε καταφατικά … τι να του πει τώρα ... είχε μήπως κανένα νόημα; Ούτως ή άλλως κι αυτοί είχαν τις δικές τους έγνοιες ... Όλα καλά λοιπόν ... όλα καλά ... Τώρα στο υπόγειο με δεμένα τα χέρια ... δεμένα τα ποδιά … εστιάζει το αμήχανο βλέμμα του σε μια παλιά ξεχαρβαλωμένη ξύλινη ντουλάπα ... μέχρι να έρθει η ώρα του να τον αλλάξουν και να επιστρέψει στο δωμάτιο του ...

Στο τσεπάκι της φθαρμένης θαλασσιάς πιτζάμας του με τις άσπρες ρίγες είχε πάντα μια φωτογραφία της αρχόντισσας του ... ναι, ήταν αυτή που του είχε δώσει μια εβδομάδα μετά αφότου είχαν γνωρισθεί στης ξαδέρφης του σ’ εκείνη την γιορτή ... Ήταν αυτή που του κρατούσε συντροφιά απ’ τη στιγμή που του έφυγε εκείνο το μοιραίο πρωινό. Την κρατούσε σφιχτά στα χέρια του και της μιλούσε μέσα στην μοναξιά του, λέγοντας τα παράπονά του, τις αγωνίες του, τις σκέψεις του για το κάθε τι ... από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο και σπουδαίο ...

Σας παρακαλώ απευθύνθηκε με τρεμάμενη φωνή στην καθαρίστρια στο βάθος ... Τι θες ρε γερο; του είπε ... δεν μας παρατάς στην φτώχια μας; … εσύ καλά την έζησες την ζωή σου, με ρωτάς κι εμένα; Λύστε μου σας παρακαλώ το δεξί μου χέρι ... Θα τα κανείς μαντάρα και θα βρω το μπελά μου όπως προχθές, του απάντησε … Το θυμάσαι ή είσαι στον κόσμο σου όπως πάντα; Σε παρακαλώ της είπε ... δεν θα σου ζητήσω τίποτε άλλο … σε παρακαλώ κορίτσι μου, να ‘χεις κάθε καλό ... Καλά άιντε … του είπε, έχε χάρη ... για λίγο όμως, μέχρι να ‘ρθει η προϊσταμένη … Ναι είπε, για λίγο ... μόνο για λίγο ... Αργά σήκωσε το χέρι του … ο πόνος ήταν αβάσταχτος … πήρε τη φωτογραφία της ... την έφερε στα χείλια του ... αγάπη μου της ψιθύρισε … σήμερα λέω να ‘ρθω να σε βρω ... δεν αντέχω άλλο μακριά σου … δεν έχει νόημα πια ...

Ξημέρωνε Κυριακή … μια ακόμη Κυριακή όπως και τόσες άλλες ... 

 

Έγειρε το κεφάλι του αργά κι αφέθηκε στα χέρια της καλής του που είχε έρθει με το λευκό δαντελωτό της φόρεμα, όμοιο με αυτό που φορούσε την βραδιά που είχαν γνωρισθεί ... Ειρωνεία ... εκείνη ακριβώς την στιγμή, από ένα κρεμασμένο στον τοίχο των μαγειρείων ραδιόφωνο, ακούγονταν με αντίλαλο στους άδειους διαδρόμους του … ιδρύματος ... ένα παλιό τραγούδι ... το «είχα δει μάτια πολλά ... » ... Την κράτησε απ’ την μέση όπως και τότε ... Χορεύετε; της είπε ... Χαρά μου είπε εκείνη ... και χάθηκαν μέσα σ’ ένα λευκό φως ... ο χρόνος είχε αρχίσει να μετρά ξανά ... ξανά απ’ την αρχή ... όπως και τότε.

 

Nemeahistory.blogspot.com

Υ.Γ. 1: Το αφιερώνω στους παππούδες και τις γιαγιάδες του κρεματορίου της Αγίας Σκέπης, στην Κρήτη, που σκέπασε κάτω από την αδιαφορία μιας ολόκληρης κοινωνίας κι ενός άθλιου κράτους, τα όνειρα και τις ελπίδες αυτών που με την ζωή και τον μόχθο τους έφτιαξαν αυτή την πατρίδα από τις στάχτες ενός πολέμου ... ΝΤΡΟΠΗ … ΝΤΡΟΠΗ ... ΝΤΡΟΠΗ.

Υ.Γ. 2: Ένας «πολιτισμός» που δέχεται στην πράξη να υπάρχουν, παιδιά πεινασμένα, κακοποιημένα και άστεγα, όπως και γέροντες εξόριστοι, περιθωριοποιημένοι και εξαθλιωμένοι σε ιδρύματα, απλά … δεν είναι πολιτισμός.

 

Α.Γ ΚΑΛΛΗΣ -ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟΥ ΝΕΜΕΑΣ

 

Ο Τέλης Καλλής [επ. πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Νεμέας] εκφράζει την ανησυχία των πολιτών της Νεμέας για την επικείμενη υποβάθμιση του Ταχυδρομείου Νεμέας, βάση του σχεδίου εξυγίανσης των ΕΛΤΑ που αφορά όλη την χώρα και προβλέπει εθελούσια έξοδο 2000 υπαλλήλων όπως και μείωση μισθών. Η Νεμέα τα τελευταία 10 χρόνια υποβαθμίζεται σταθερά από την κεντρική πολιτική σκηνή σε επίπεδο Υπηρεσιών. Η πόλη απώλεσε ήδη την Εφορία, το ΙΚΑ, την ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, ΤΟ Υποθηκοφυλακείο, ενώ δίνει μάχη επιβίωσης το Αστυνομικό τμήμα, και το Κέντρο Υγείας Νεμέας, που λειτουργούν στην κυριολεξία με βάση το φιλότιμο των υπαλλήλων που τα απαρτίζουν. Η οικονομική δεκαετής κρίση μαζί με την υποβάθμιση των Υπηρεσιών, έχει μετατρέψει την άλλοτε παντοδύναμη πόλη σε φάντασμα του εαυτού της, κι αυτό βαρύνει το Αθηνοκεντρικό κράτος που αποφασίζει για την περιφέρεια χωρίς την περιφέρεια παρα τις οποιες <<ελπιδοφόρες>> εξαγγελίες. Οι Αναστασία Βλάχου, Γεώργιος Χαλκιάς, Γιώργος Παπανικολάου, Γιάννης Καπουράλος και Παναγιώτης Γαστουνιώτης είναι οι εδώ και χρόνια στυλοβάτες του Ταχυδρομείου Νεμέας και αποτελούν για όλους εμάς ένα σημείο αναφοράς για την λειτουργία, την ανάπτυξη και την προοπτική του Δήμου. Ο αγώνας τους θα είναι και δικός μας. <<ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟ ΝΕΜΕΑΣ>>.

Η Νεμέα εκτός από ένδοξο παρελθόν θα πρέπει να εχει και ελπιδοφόρο μέλλον, γι αυτό ο αγώνας συνεχίζεται.

 

Α. Γ. Καλλής: «Οι κατά φαντασίαν γιατροί» ή.... Οι «εμένα ν’ ακούς»...

 

«Οι κατά φαντασίαν γιατροί» ή.... Οι «εμένα ν’ ακούς»....

Και ξαφνικά εκεί που είχαμε έλλειψη γιατρών γέμισε ο κόσμος γιατρούς ...οι γιατροί των καφενείων… οι γιατροί των συνεργείων ...οι «κατά φαντασίαν γιατροί» όπως θα έγραφε κι ο Μολιέρος ...ή... οι «γιατροί της πιάτσας» όπως θα ’γραφε και ο δικός μας ο Τσιφόρος ...ναι ξέρετε ... αυτοί προ κορονοϊού που έλεγες πονάει το κεφάλι μου και σου κάνανε διάγνωση επιτόπου... «θα σου πω εγώ ρε τι να κάνεις» …ξεκινούσαν πάντα με τη σιγουριά ενός καθηγητή πανεπιστήμιου... «πριν ακριβώς ένα μηνά είχε τα ίδια συμπτώματα η πεθερά μου ...και ξέρεις πώς της πέρασε??... γράψε να πας αύριο στο φαρμακείο και να του πεις να σου δώσει αυτό στο πράσινο κουτί... κοίτα μη σου δώσει τίποτ’ άλλο... αυτό που σου λέω εγώ... μην ακούς ρε γιατρούς ...φαρμακοποιούς και σούπα μούπες, αυτοί δεν ξέρουν τι τους γίνεται ... εμένα ν’ ακούς» ...Αυτοί λοιπόν οι «εμένα ν’ ακούς», με ιατρικό απωθημένο από την παιδική τους ηλικία [ναι αυτοί που έπαιζαν παιδιά με πλαστικά ακουστικά και οι συγγενείς κρυφά ονειρευόντουσαν μήπως και γίνει το παιδί γιατρός… που τέτοια τύχη] έκαναν την εμφάνιση τους «ισχυρά», «επιδέξια» και «ανατρεπτικά»... άκουσαν το... ζητούνται γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό ...και μέσα τους ξύπνησε το παιδικό [??] απωθημένο... [βλέπεις αυτές οι σχολές ήθελαν και βαθμούς... γνώσεις ... λεπτομέρειες θα μου πεις τώρα ... άμα το ’χεις τι να τα κάνεις τα πτυχία]... ήρθε η ώρα λοιπόν ... ήρθε η ώρα ...να αποδειχθεί η αξία τους... το κρυφό «ιατρικό» ταλέντο τους... ξαναφόρεσαν τα πλαστικά ακουστικά ...το βαρύγδουπο ύφος [αυτό το είχαν από παλιά] ...και ξεχύθηκαν ...στου διαδικτύου τα πελάγη ...ναι εκεί όπου όλοι είναι όλα... και γιατροί και δικηγόροι και πυρηνικοί επιστήμονες... εκεί που κατεβάζεις κάτω πρωθυπουργούς... πλανητάρχες… αρχηγούς κρατών ...Και ξεκίνησαν όπως ήξεραν πάντα... «τι να μας πείτε ρε εσείς?? λοιμωξιολογοι ...λιμοκοντόροι ... έμμισθα ανθρωπάκια …όλα είναι ένα ψέμα …όλα είναι μια συνομωσία ...κομπάρσοι που προσποιούνται άρρωστους ...νεκροθάφτες που κάνουν πως σκάβουν ...πειράματα αδερφέ ...άκου που σου λέω ...εμένα μου το ’πε άνθρωπος από μέσα ...που του τόπε ξάδερφος του μπατζανάκη του αδερφού της γυναίκας του που είναι δίπλα στον διευθυντή της μεγαλύτερης φαρμακοβιομηχανίας ...ένα πράγμα μου ’πε... κράτα το καλά αδερφέ αυτό που σου λέω... όλα είναι μούφα μου λέει... καταλαβαίνεις ? μούφα ...γι’ αυτό μην κάνεις τίποτα ...ούτε μάσκες ...ούτε φάρμακα ...ούτε τίποτα... άκου που σου λέω ... Αυτοί λοιπόν… οι «εμένα ν’ ακούς», οι γραφικοί ως ένα σημείο... επικίνδυνοι και επιζήμιοι από ένα άλλο σημείο και μετά, δεν θα αρνηθούν αν και όταν [μακάρι ποτέ] νοσήσουν να ζητήσουν τη βοήθεια των «συστημικών γιατρών» αυτών που τώρα κατηγορούν... των κρατικών νοσοκομείων που τώρα απαξιώνουν επιδεικτικά ...και όλων αυτών που τώρα δεν θέλουν να ξέρουν… αυτών που δίνουν τον αγώνα τους με πενιχρούς μισθούς κάτω από την σκιά του Ιπποκρατικού όρκου που δεν διακρίνει γνωστικούς, κρετίνους, γραφικούς, δημοκράτες, σοσιαλιστές, φασίστες και κομμουνιστές, πλουσίους και φτωχούς, χριστιανούς και μουσουλμάνους... πάρα μονάχα ασθενούντες και μη… ασθενούντες στο σώμα και στην ψυχή ... αυτών των ΗΡΩΩΝ της αληθινής μάχης κι όχι του διαδικτύου και της ανέξοδης παρόλας ...αυτών των ΗΡΩΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ που δέθηκαν με τον όρκο τους για μια ζωή με αρχές και αξίες πρωτόγνωρες για τον πολιτισμό του αιώνα μας...

Υ.Γ.: Έγραψα αυτό το κείμενο ως απάντηση στον κάθε κρετίνο που γράφει η λέει τις ανακρίβειές του ως κάτι δεδομένο, γιατί συμβαίνει στην οικογένειά μας να έχουμε έναν γιατρό, τον αγαπημένο μου ξάδερφο Α.Δ Καλλή [δείγμα Ιπποκρατικού Γιατρού], που παρ’ ότι πέρασε μια μεγάλη περιπέτεια με την υγεία του, παραμένει
στην πρώτη γραμμή δίνοντας μάχη όπως όλοι οι αντίστοιχου ήθους Γιατροί, για να υπερασπιστεί το δικαίωμα στην ζωή όλων μας... ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΕΧΟΜΑΙ, επειδή βλέπω την αγωνία και τον αγώνα του, όπως και την αγωνία και τον αγώνα όλης της επιστημονικής κοινότητας, τον κάθε ανεγκέφαλο που υποστηρίζει ανακρίβειες χωρίς τελικά να έχει σκεφτεί το πιο απλό απ’ όλα, αυτό δηλαδή που ρώτησε κάποιος κάποιον κάποτε ...ΓΝΩΜΗ ΕΧΕΙΣ... ΓΝΩΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΓΝΩΜΗ ΕΧΕΙΣ????????