Η τελευταία πράξη του δράματος

 

Α. Γ. Καλλής: «Η τελευταία πράξη του δράματος»

Σάββατο απόγευμα …/

κοιτάζει έξω απ’ το παράθυρο /

βρέχει … / τα χρόνια πέρασαν σκέφτεται /

μια θάλασσα νιότη έφυγε / άτσαλα / άπρεπα / κι αχάριστα /

Σάββατο απόγευμα … / μια θάλασσα αφρισμένη / όπως το χιόνι στα ξέπλεκα μαλλιά μιας ερωμένης /

παγώνει / χάνεται και λιώνει / σαν την ψυχή που έχασε τον δρόμο κι αναζητά τον θάνατο ξανά

Σάββατο απόγευμα … / κι η λάβα των αναμνήσεων / γίνεται λάμα στα πλευρά των διεκδικήσεων /

πέφτει μέσα στο κρύο νερό / πετρώνει /

γίνεται βάρος αβάσταχτο στους ώμους των ανθρώπων που έπαψαν να ζουν ηθελημένα /

Σάββατο απόγευμα … / και η πομπή κατευθύνεται ατάκτως

στο όρος των Ελαιών /

Εκεί όπου γεννιούνται τα ερωτήματα / οι λειψές απαντήσεις /

Εκεί όπου το ανθρώπινο συγκρούεται

με το θεϊκό / το παράλογο με το λογικό /

Εκεί όπου οι αριθμοί ενώνονται

με τα χιλιάδες αστέρια / τα χιλιάδες όνειρα των αφανών περιοίκων της Ιερουσαλήμ /

Σάββατο απόγευμα … / κι η νύχτα πλησιάζει ως το τυχαίο γεγονός μιας απραξίας /

έκπτωτοι άγγελοι / σβάστικες / λάβαρα / συρματοπλέγματα και τάγματα εφόδου / ανόδου και καθόδου στη κόλαση του Δάντη

Σάββατο απόγευμα … / δίπλα στις ράγες

με τους εγκαταλελειμμένους συρμούς των τρένων για το Άουσβιτς /

ένα παιδί / κοιτάζει απορημένα το στρατό που επελαύνει στους άδειους δρόμους /

κι ένα δάκρυ φωτιά / καίει το άφθαρτο πρόσωπό του / κλαίει / κλαίει γοερά για να τ΄ ακούσουν /

μα δεν υπάρχει κανείς … / μονάχα ο θάνατος

Σάββατο απόγευμα … /

Εκεί όπου χαράσσονται εκ νέου οι 12 εντολές του Μωσέως /

με σινική μελάνη πάνω στο δέρμα των νεκρών πολεμιστών /

Εκεί όπου το ρήμα «αναπτύσσω» / γίνεται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου /

συνώνυμο του αυτοκτονώ / λιμοκτονώ / αποφασίζω και διατάσσω /

έναν θάνατο διαρκή / σ’ ότι απέμεινε από έναν άνθρωπο …

που ήθελε λέει «να ‘ναι λεύτερος» … και αξιοπρεπής

Αριστοτέλης Γ. Καλλής

Επ. Πρ. Εμπορικού Συλλόγου Νεμέας

Πτ. Πολιτ. Τμήματος Νομικής Σχολής Αθηνών

Nemeahistory.bloqspot.com