Α. Γ. Καλλής: «Τα καρφιά»

 

Μικροί καθώς ήμασταν … / τέτοιες μέρες θαρρώ … / στα μέσα μιας ιερής κι απρόσιτης τελετουργίας /

κάποιοι μας έλεγαν … / πως τάχα «γύφτοι» τα φτιάξαν τα καρφιά του Θεανθρώπου.

Πέρασαν χρόνια … / και καθώς το πλοίο της ζωής τού

καθ’ ενός μας / ξεμάκραινε από το «αλάθητο» κι ανέμελο

της νιότης μας λιμάνι / κάποια στιγμή απρόσμενα / η αλήθεια μάς

εχτύπησε την πόρτα / και καταλάβαμε … / έστω κι αργά /

πως τα καρφιά αυτά / που κάρφωσαν με μιας / ελπίδα / αγάπη / κι αθωότης ...

τα ‘χαμε φτιάξει όλοι μαζί /

ένα προς ένα … / περίτεχνα / σχολαστικά και άπρεπα.

Κι ακόμη /

ακόμη και τώρα / συνεχίζουμε την «τέχνη» μας να ασκούμε ως «παράδοση» /

φτιάχνοντας της αδικίας το περίγραμμα /

Κι όλο και περισσότερα / κι όλο και μεγαλύτερα /

χρυσά / ασημένια / ψεύτικα κι αληθινά καρφιά / όμοια μ’ εκείνα της αρχής / αντίγραφα πιστά /

που λήστεψαν τον χρόνο της ζωής τού φωτοδότη.

Ακόμη και τώρα

τα μπήγουμε με ηδονή

στο σώμα κάθε αθώου

κάθε κατατρεγμένου

κάθε αδικημένου

κάθε απόκληρου

κάθε Χριστού

μ’ αλαλαγμούς αγρίων / συνοδεύοντας την νεκρική πομπή.

ΕΜΕΙΣ … / οι αναμάρτητοι / οι αξιοπρεπείς / επιφανείς και αμόλυντοι … /

οι κατ’ εξακολούθησην νηστεύοντες από τροφές «ανθρωποφάγοι» /.

Όλοι μαζί φτιάξαμε τα καρφιά /

ένα προς ένα … / περίτεχνα / σχολαστικά και άπρεπα.

Όλοι μαζί … / θύματα κατά φαντασίαν / θύτες κατ’ εξακολούθησην και κατ’ εξαίρεσην /

πιστοί στην απιστία μας / άφρονες / και δούλοι «αξιών»

που αποζητούν το αίμα / για να ριζώσουν στις καρδιές

των κατ’ επάγγελμα αλάθητων κριτών της οικουμένης.

Όλοι μαζί φτιάξαμε τα καρφιά /

ένα προς ένα … / περίτεχνα / σχολαστικά και άπρεπα.

Πάψε λοιπόν να χύνεις δάκρυα κι απόψε /

Δεν βλέπεις που περιφέρεται ρακένδυτος / ζητώντας μια βοήθεια;

Σ’ αυτήν την ιστορία / να μην αυταπατάσαι … /

Γιατί είσαι εσύ εκείνος που ‘φτιαξε ετούτα τα καρφιά /

κι όχι αυτοί που υπονοείς … αιώνες τώρα.

Πάψε λοιπόν να χύνεις δάκρυα κι απόψε /

γιατί με την δική σου προσταγή / μέσα στην νύχτα … /

γίνηκαν τούτα τα καρφιά οδυνηρή αλήθεια /

δικό σου «φυλαχτό» / «τάμα» / παραγγελιά για να χορέψεις

με τα πάθη σου στης κόλασης την άκρη / φωνή βωόντος εν τη ερήμω /

στο Όρος των Ελαιών / στο Γολγοθά μιας άνισης παρτίδας /

που ‘γινε άθελα πατρίδα σου για πάντα ... / μέχρι κι εσύ … /

μέχρι κι εσύ ν’ αναφωνήσεις το τετέλεσθαι /

κι από ψηλά το χρέος σου να κάνεις /

ως ένας άγνωστος Ιούδας / τον δρόμο τούτον άλλωστε μονάχος είχες μάθει /

στο διάβα μιας ψεύτικης ζωής πού επέλεξες /

σαν άλλοθι στην τελευταία σου πράξη.

 

Αριστοτέλης Γ. Καλλής

Επ. Πρ. Εμπορικού Συλλόγου Νεμέας

Πτ. Πολιτ. Τμήματος Νομικής Σχολής Αθηνών

Nemeahistory.bloqspot.com